***

Izraelici nazywali Boga Ojcem. Czynili tak, gdyż mieli świadomość, że związał się On z nimi przymierzem. Zapragnął zbliżyć się jeszcze bardziej do człowieka i związać się z nim w sposób wyjątkowy. Doświadczył tego najpierw naród izraelski. Dlatego jego natchniony poeta napisał: „Bo któryż naród wielki ma bogów tak bliskich jak Pan, Bóg nasz?” (Pwt 4,7). Ciągle objawiał się także jako pełen miłości Ojciec w historii narodu izraelskiego. Były to interwencje zbawcze dla dobra Izraela. Bóg miał więc „ojcowski” stosunek względem narodu wybranego. Izrael stopniowo odkrywał i poznawał swojego Boga. Pomogło mu w tym własne doświadczenie – niekiedy radosne, ale najczęściej bolesne. Bóg poprzez wydarzenia objawiał swemu ludowi, kim jest. Zauważył udrękę Hebrajczyków w Egipcie i postanowił ich uwolnić (Wj 3,7nn). Każdy przejaw szczególnej opieki Boga nad ludem, wędrującym do Ziemi Obiecanej, był wołaniem, że Bóg jest kochającym Ojcem (Jr 31,3). Taką samą wymowę miało przymierze synajskie, poprzez które Bóg jeszcze ściślej związał się ze swoim ludem, czyniąc go swoją wyłączną własnością (Wj 4,22). W okresie Starego Testamentu Bóg wielokrotnie dawał poznać w konkretnych sytuacjach swą miłość, dobroć, cierpliwość, miłosierdzie okazywane w przebaczaniu grzechów. Gdy dzisiaj z dalekiej perspektywy patrzymy na historię narodu wybranego, bez trudności zauważamy, że Bóg pisał tę historię tysiącznymi dowodami przebaczającej miłości i ciągłym ofiarowaniem zbawienia.

Pełny obraz Boga Ojca można jednak zdobyć dopiero w oparciu o Ewangelie, a szczególnie dzięki Ewangelii św. Jana. Jej autor ukazuje bowiem Jezusa jako Jednorodzonego Syna Bożego. Dzięki temu, że jest Synem, objawia nam najdoskonalej Ojca, z którym jest ściśle złączony.