Drugi List do Koryntian

U początku Drugiego Listu do Koryntian Apostoł Paweł tłumacząc adresatom powody zmiany swoich planów podróży, przywołuje na świadka Boga, iż nie ma w nim nic z zakłamania wobec Koryntian. Dla Pawła bowiem fundamentalną zasadą było wskazanie Jezusa: „niech wasza mowa będzie: Tak, tak; nie, nie. A co nadto jest, od Złego pochodzi” (Mt 5,37). Paweł pisze: „Bóg mi świadkiem, że w tym, co do was mówię, nie ma równocześnie «tak» i «nie». Syn Boży, Chrystus Jezus, Ten, którego głosiłem wam ja i Sylwan, i Tymoteusz, nie był «tak» i «nie», lecz dokonało się w Nim «tak»” (2Kor 1,18-19).

Bóg, który jest wiernym świadkiem Pawła potwierdza prawdomówność Apostoła. Stąd też stwierdza, iż „w tym, co do was mówię, nie ma równocześnie «tak» i «nie»” (2Kor 1,18). Podobnie jak Bóg, tak i Jego Syn, Jezus Chrystus, którego Paweł wraz z Sylwanem i Tymoteuszem głosił Koryntianom, nie może być w tej samej sprawie „tak” i „nie”. Paweł broniąc się przed zarzutami Koryntian, iż jest człowiekiem chwiejnym, iż miał do nich przybyć a nie przybył, prowadzi do medytacji nad dziełem Bożym, dokonanym w Jezusie Chrystusie, który jest definitywnym „tak” Boga, czyli wiernie potwierdza wypełnienie wszystkich obietnic Boga.

Paweł podkreślając ojcostwo Boga, pisze o Synu Bożym, potem zaś dodaje pełne określenie Syna Bożego: „Chrystus Jezus”. Czyni tak by nikt nie miał wątpliwości, iż chodzi mu o Jezusa Chrystusa. Nauka Pawła o Jezusie Synu Bożym pozostaje w związku z głoszoną przez niego Ewangelią. To bowiem Ewangelia głoszona przez Pawła jest tym „tak” Bożym dla świata (2Kor l,19-20).