Zawsze trzeba się modlić (Łk 18,1-8)

Czekając na przyjście Pana

Przypowieść o konieczności modlitwy (Łk 18,1-18) znajduje się w tej części Ewangelii Łukaszowej, która przestawia nauczanie Jezusa umieszczone w kontekście podróży do Jerozolimy (9,51-19,28). Badacze zwracając uwagę na pojawiające się w środku tej sekcji wzmianki o tej podróży Jezusa dzielą ją jeszcze na trzy etapy (Łk 9,51-13,21; 13,22-17,10; 17,11-19,28). Przypowieść „o konieczności modlitwy” sytuuje się w trzecim etapie tej podróży. Wypełniony jest on nauczaniem Jezusa (znajdują się tu również dwa opisy uzdrowień: Łk 17,11-19; 18,35-43). Główna tematyka tego fragmentu koncentruje się na modlitwie oraz relacji do dóbr materialnych, a także na roli ubóstwa w życiu uczniów Jezusa. Trzeba jednak zauważyć nieustannie obecny kontekst eschatologiczny: przyjście Królestwa Bożego, warunki usprawiedliwienia, wejście do Królestwa Bożego, konieczność wiary w obliczu przyjścia Syna Człowieczego.

Fragment Łk 18,1-8 kończy tzw. Małą Apokalipsę. Fragment ten zaczyna się od przekazu o dziesięciu trędowatych, z których tylko jeden – i to Samarytanin wraca by podziękować Jezusowi za dar zdrowia (Łk 17,11-19). Przychodząc do Mistrza słyszy: „twoja wiara cię ocaliła” (Łk 17,19). Cała zaś ta część kończy się Jezusowym pytaniem o wiarę: „czy jednak Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?” (Łk 18,8).

Sama przypowieść składa się z dwóch części. Po Łukaszowym wprowadzeniu (Łk 18,1), które jest swoistym tytułem: „przypowieść o konieczności ciągłej i wytrwałej modlitwy”, następuje część pierwsza, która obejmuje wersety 18,2-4a. Jest to opis sytuacji, w jakiej znajduje się wdowa, która poszukuje sprawiedliwości u sędziego. To poszukiwanie buduje swego rodzaju napięcie: czytelnik zaczyna stawiać sobie pytanie, jak cała sprawa się zakończy. Rozwiązanie tego problemu znajduje się w drugiej części przypowieści obejmującej wersety 18,4b-5. Jest ono zaskakujące, ponieważ wcześniejsza prezentacja bohaterów nie wskazuje na takie właśnie rozstrzygnięcie. Całość przesłania kończy się komentarzem Jezusa, będącym wyjaśnieniem przesłania przypowieści (Łk 18,6-8). Szczególnym w nim jest pytanie, które odnosi nas do powtórnego przyjścia Jezusa. Pytanie i cała przypowieść wyraźnie wskazuje, iż nieustanna modlitwa jest fundamentalnym narzędziem w przygotowaniu się na powtórne przyjście Chrystusa.

Jezusowa przypowieść o sędzi i wdowie jest historią – przykładem wziętym z ówczesnych stosunków międzyludzkich. Poprzez nią Jezus przekazuje niezwykle ważne przesłanie teologiczne. Przede wszystkim wskazuje, że relacja między człowiekiem a Bogiem jest taka jak między osobą potrzebującą a osobą wpływową. Bóg, do którego człowiek zanosi swe modlitwy, jest w stanie spełnić każdą jego prośbę, gdyż jest On wszechmocny. Jest On dobry, miłosierny i z cierpliwością znosi wszelkie niedoskonałości swego stworzenia. Jeśli zatem nawet niesprawiedliwy sędzia, który nie liczył się z ludźmi i ich nie szanował, przyjął w końcu sprawę nieustannie przychodzącej do niego wdowy, to tym bardziej Bóg, który sprzyja swym wiernym, wysłucha ich modlitw.