A zatem teraźniejszość przechodzi płynnie w przyszłość?

Dokładnie tak! Przepowiadanie prorockie − mimo iż koncentrowało się na teraźniejszości i dotyczyło wydarzeń rozgrywających się hic et nunc, czyli tu i teraz − jest ostatecznie zawsze ukierunkowane na ocalenie słuchaczy i obdarowanie ich pełnią życia (por. Jr 23,22; Ez 18,32; 33,11)[14]. Przyszłość kreślona przez proroków nie jest jednak w żaden sposób naznaczona determinizmem. Przeciwnie, szanuje wolność słuchaczy i stawia ich w sytuacji wyboru. Prorok przemawiając w imieniu Boga przynosi orędzie zbawienia i potępienia. Kto przyjmuje ten burzący pozorny spokój głos sumienia, ten doświadczy zbawienia, a kto lekceważy reprymendę i gardzi przestrogą, ten ściąga na siebie potępienie. Bez względu jednak na skutek, zadaniem proroka jest być nieustannie głosem sumienia zarówno dla pojedynczego człowieka jak i całego ludu[15].

Dopiero, gdy wszystkie dotychczasowe zabiegi nie przynoszą spodziewanego efektu i lud nadal uparcie trwa w zatwardziałości swego serca, Bóg zsyła karę. Zanim jednak sięgnie po ten środek represji, wielokrotnie upomina swój lud, dając mu tym samym możliwość opamiętania się i uniknięcia tragicznych konsekwencji odstępstwa od drogi przymierza[16].

Ale nawet gdy lud zawodzi i raz po raz przekracza normy przymierza, Bóg okazuje się niezawodny i pozostaje wierny danym obietnicom. Zsyłając karę zapowiada zawarcie nowego przymierza, które pozwoli doświadczyć Jego miłosierdzia i przywróci ostatecznie utraconą wskutek ludzkiej nieprawości łączność Boga i człowieka. Usunie serce kamienne, na którym diamentowym ostrzem trwale wyryty został grzech (Jr 17,1), a stworzy serce cielesne, na którym Bożym palcem wypisane będzie prawo Boże (Jr 31,33; por. Ez 36,26). Wypełnienie się słowa Bożego nie zamyka się więc tylko w wymiarze destrukcyjnym, ale niesie w sobie również aspekt rekonstrukcyjny (por. Jr 31,28)[17].