Warto pamiętać o tym, że zapowiadany przez Boga „znakˮ nie powinien być mniejszy, aniżeli ten uprzednio proponowany Achazowi przez Izajasza. Nie może więc chodzić jedynie o narodziny kolejnego królewskiego potomka, które były czymś zupełnie naturalnym[28]. Cudowność narodzenia dziecka jest najbardziej widoczna w wypadku narodzenia z dziewicy. Dlatego choć tekst Iz 7,14 wyraźnie tego nie mówi, to jednak Nowy Testament − opierając się na greckim przekładzie Księgi Izajasza − przynosi pełne objawienie o cudownym i dziewiczym poczęciu i zrodzeniu Mesjasza − Jezusa Chrystusa (Mt 1,18-23; Łk 1,34-35). Interpretacja tego proroctwa przez Mateusza jest jednoznaczna: Maryja w stanie błogosławionym budzi u Józefa niepokój i rodzi wątpliwości, dlatego też anioł wyjaśnia mu, że cudowne poczęcie jest dziełem Ducha Świętego (Mt 1,20-21). Dalej Ewangelista zamieszcza swój komentarz: „A stało się to wszystko, aby się wypełniło słowo Pańskie wypowiedziane przez proroka: «Oto Dziewica pocznie i porodzi syna, któremu nadadzą imię Emmanuel, to znaczy Bóg z nami»ˮ (Mt 1,22-23). Tym samym Mateusz dostrzega dosłowne spełnienie się proroctwa o Emmanuelu w Jezusie Chrystusie[29]. Do tego proroctwa nawiązuje również anioł Gabriel, mówiąc Maryi: „Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezusˮ (Łk 1,31), dając jednoznaczne świadectwo, że to Maryja jest ową dziewicą zapowiedzianą przez Izajasza, a Jezus jest zapowiedzianym przez proroka Emmanuelem. W obu tekstach imię dziecku nadaje matka, w obu również nie ma wzmianki o ojcu[30].