Stary Testament zapowiada Jezusa Chrystusa

Jaką obietnicę otrzymał Dawid od Boga?

Natan − prorok działający podczas panowania króla Dawida (1010−970 przed Chrystusem) − przedstawia swojemu panu obietnicę, którą objawił mu Bóg: „Kiedy wypełnią się twoje dni i spoczniesz obok swych przodków, wtedy wzbudzę po tobie potomka twojego, który wyjdzie z twoich wnętrzności, i utwierdzę jego królestwo. On zbuduje dom imieniu memu, a Ja utwierdzę tron jego królestwa na wieki. Ja będę mu ojcem, a on będzie mi synemˮ (2 Sm 7,12-14a).

Jak należy rozumieć tę obietnicę?

Zapowiedziany w wyroczni proroka Natana „potomekˮ określony jest hebrajskim rzeczownikiem zerāʽ, który w Starym Testamencie w sensie dosłownym oznacza „nasienieˮ lub „ziarnoˮ, a w sensie metaforycznym „potomstwoˮ (zarówno w sensie zbiorowym jak i jednostkowym)[6]. Posłużenie się tym właśnie rzeczownikiem pozwala najpierw dostrzec przedziwną nić łączącą wielkie obietnice, jakie Bóg składał w Starym Testamencie: obietnicę złożoną w Raju zwaną Protoewangelią (Rdz 3,15), obietnicę daną Abrahamowi (Rdz 12,7) oraz obietnicę daną Dawidowi (2 Sm 7,12-14a). W każdej z nich pojawia się ten sam rzeczownik, co pozwala dostrzec w nich kontynuację a jednocześnie progres: „zerāʽ niewiastyˮ zostaje zacieśnione do „zerāʽ Abrahamaˮ, a w proroctwie Natana − do „zerāʽ Dawidaˮ[7]. Mając w pamięci dwa sposoby rozumienia rzeczownika zerāʽ − indywidualne i kolektywne − oraz uwzględniając jego występowanie w przywołanych obietnicach, można stwierdzić, że proroctwo Natana ma charakter złożony i jest wielowarstwowe: w pierwszej kolejności dotyczy osoby syna Dawida − Salomona (rzeczownik zerāʽ rozumiany jako „potomekˮ), ale nie ogranicza się wyłącznie do niego, lecz obejmuje całą linię potomków (rzeczownik zerāʽ rozumiany jako „potomstwoˮ), z których największym będzie przyszły Mesjasz − Jezus Chrystus (rzeczownik zerāʽ rozumiany jako „Potomekˮ par ecellence)[8].