Stary Testament zapowiada Jezusa Chrystusa

Słowa wyroczni Natana wyrażają więc myśl, że Bóg zapewni wywodzącej się od Dawida dynastii długie i nieprzerwane panowanie naznaczone łaskawością i błogosławieństwem Jahwe. Realizacja tej obietnicy rozpoczęła się już za czasów Salomona − syna Dawida i jego bezpośredniego sukcesora na tronie oraz budowniczego świątyni jerozolimskiej, a miała znaleźć kontynuację w kolejnych pokoleniach − „aż na wiekiˮ (2 Sm 7,14.16)[9]. Pierwotnie zapowiedzi tej nie odnoszono do przyszłego idealnego władcy, niemniej jednak w późniejszych wiekach, gdy naród przeżywał ciężkie chwile, obietnica trwałości dynastii Dawida otrzymała w wypowiedziach kolejnych proroków bogatą interpretację, stając się istotnym elementem zapowiedzi mesjańskich (Am 9,11; Oz 14,2-9; Iz 7,13-15; 9,1-6; 11,1-9; Mi 5,1-4; Jr 23,5-6; 30,9; Ez 34,23-24; Za 6,12-13; 9,9-10; 11,7; 12,6; por. także Ps 89 i 132)[10].

Dzięki wyroczni Natana Dawid stał się kluczową postacią w rozwoju myśli mesjańskiej Starego Testamentu[11]. Dlatego też Ewangelista Mateusz rozpoczyna swą Ewangelię od genealogii Jezusa Chrystusa, w której wykazuje, że jest On „Synem Dawidaˮ oraz „Synem Abrahamaˮ (Mt 1,1), zaś Ewangelista Łukasz poprowadzi ją aż do Adama (Łk 3,38)[12]. Ewangelia Łukasza powraca do tej zapowiedzi mesjańskiej również w scenie zwiastowania: „Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego ojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końcaˮ (Łk 1,31-33). W słowach anioła Gabriela skierowanych do Maryi można usłyszeć wyraźne echo słów proroka Natana, skierowanych do Dawida[13].