Stary Testament zapowiada Jezusa Chrystusa
"Dziś spełniły się te słowa Pisma, któreście słyszeli!" (Łk 4,21) - misja Mesjasza wypełnieniem zapowiedzi proroków.
Jednak nie wszyscy współcześni Jezusowi rozpoznali w Nim zapowiadanego Mesjasza, na którego z takim utęsknieniem czekali. Dlaczego tak się stało?
Rzeczywiście, nie wszyscy Żydzi uznali Jezusa za Mesjasza. Stało się tak pomimo tego, iż można było zobaczyć, jak w Nim spełniają się kolejne proroctwa Starego Testamentu. Na przeszkodzie stanęła jednak wizja przyszłego Mesjasza. Żydzi wspominając dawne Królestwo Izraela, które przeżywało lata rozkwitu i świetności pod panowaniem Dawida, oczekiwali jego restauracji. Ich oczekiwania były jednoznacznie polityczne, o czym może świadczyć pełna rozczarowania wypowiedź uczniów rozmawiających z Jezusem w drodze do Emaus: „A myśmy się spodziewali, że On właśnie miał wyzwolić Izraelaˮ (Łk 24,21a), a także pytanie, jakie postawili Mu już po zmartwychwstaniu: „Panie, czy w tym czasie przywrócisz królestwo Izraela?ˮ (Dz 1,6). Jezusowi jednak nie o takie królestwo chodziło, stąd gdy po rozmnożeniu chleba na pustkowiu tłumy chciały Go obwołać królem, usunął się na miejsce ustronne, by nie dawać podstaw do przypuszczeń, że dąży do przejęcia władzy doczesnej (por. J 6,15). Obwieszczając uroczyście nadejście Królestwa Bożego Jezus wyraźnie zaznaczał, że choć jest ono już obecne pośród ludzi (por. Łk 17,21b), to jednak na obecnym etapie przypomina ziarnko gorczycy (por. Mk 4,30-32) i dopiero w perspektywie eschatologicznej objawi się w całej pełni. Gdy kilka dni przed swoją męką uroczyście wjechał do Jerozolimy, tłum wołał: „Błogosławiony Król, który przychodzi w imię Pańskie. Pokój w niebie i chwała na wysokościachˮ (Łk 19,38). Jezus objawił się jako prawdziwy „Król Żydowskiˮ, ale wolny od triumfalizmu. Na pytanie Piłata: „Czy ty jesteś Królem żydowskim?ˮ odpowiedział zdecydowanie: „Tak, Ja nim jestem!ˮ (Mk 15,2), ale jednocześnie sprecyzował: „Królestwo moje nie jest z tego świata. Gdyby królestwo moje było z tego świata, słudzy moi biliby się, abym nie został wydany Żydom. Teraz zaś królestwo moje nie jest stądˮ (J 18,36). Jezus objawił się jako „Zbawicielˮ. Wybawił jednak swój lud nie spod panowania Rzymian, ale od o wiele większego nieszczęścia, jakie ich spotkało − grzechu. Dokonał tego przez swoją śmierć na krzyżu. Stało się to − jak stwierdza św. Paweł w Pierwszym Liście do Koryntian − „zgodnie z Pismemˮ (por. 1 Kor 15,3). Zapowiedziami męki i śmierci Mesjasza zajmiemy się jednak już w kolejnym wykładzie.
Literatura:
J. Łach, Błogosławiony, który przychodzi w imię Pańskie, Warszawa 1996.
J. Synowiec, Oto twój król przychodzi. Mesjasz w pismach Starego Przymierza, Kraków 1992.
H. Witczyk, „Jezus z Nazaretu − Emmanuelˮ, w: J. Kudasiewicz − H. Witczyk, Jezus i Ewangelie w ogniu dyskusji. Od H. Reimarusa do T. Polaka, Kielce 2011, s. 291-306.
[1] Por. T. Brzegowy, Prorocy Izraela. Cz. 1 (Academica 14), Tarnów 1999, s. 99.
[2] Por. J. Synowiec, Oto twój król przychodzi. Mesjasz w pismach Starego Przymierza, Kraków 1992, s. 82.
[3] Por. T. Brzegowy, Prorocy Izraela. Cz. 1, s. 100-101.
[4] Por. J. Homerski, „Pieśni Izajasza o Emmanuelu (Iz 7,10-14; 8,23-9,6; 11,1-10)ˮ, STV 14/2 (1976), s. 27.
[5] Por. T. Brzegowy, Prorocy Izraela. Cz. 1, s. 101-102.
[6] Por. E. Zawiszewski, „Komentarz do perykop o Emanuelu (Iz 7,10-14; 8,23-9,6; 11,1-10)ˮ, RBL 11/5 (1958), s. 398; J. Homerski, „Pieśni Izajasza o Emmanuelu (Iz 7,10-14; 8,23-9,6; 11,1-10)ˮ, s. 30; T. Brzegowy, Prorocy Izraela. Cz. 1, s. 103.
[7] Por. J. Homerski, „Pieśni Izajasza o Emmanuelu (Iz 7,10-14; 8,23-9,6; 11,1-10)ˮ, s. 33; T. Brzegowy, Prorocy Izraela. Cz. 1, s. 105.
[8] Szczegółowo każdy z darów Ducha Jahwe omawia w swoim komentarzu: T. Brzegowy, Księga Izajasza. Cz. 1: rozdziały 1−12. Cz. 1 (Nowy Komentarz Biblijny, t. 22 cz. 1), Częstochowa 2010, s. 614-616.
[9] Por. T. Brzegowy, Prorocy Izraela. Cz. 1, s. 106.
[10] Por. E. Zawiszewski, „Komentarz do perykop o Emanuelu (Iz 7,10-14; 8,23-9,6; 11,1-10)ˮ, s. 401-402.
[11] Por. J. Synowiec, Oto twój król przychodzi, s. 92-93.
[12] Por. T. Brzegowy, Prorocy Izraela. Cz. 1, s. 107-108.
[13] Por. E. Zawiszewski, „Komentarz do perykop o Emanuelu (Iz 7,10-14; 8,23-9,6; 11,1-10)ˮ, s. 400.
[14] Por. J. Homerski, „Pieśni Izajasza o Emmanuelu (Iz 7,10-14; 8,23-9,6; 11,1-10)ˮ, s. 36.
[15] T. Brzegowy, Prorocy Izraela. Cz. 1, s. 108.
[16] Por. T. Brzegowy, Księga Izajasza, s. 611.
[17] W. Pikor, „Pytanie o mesjański sens Izajaszowych proroctw o królewskim potomku. Część II: Iz 8,23b−9,6; 11,1-9ˮ, ZNKUL 50/2 (2007), s. 21.
[18] Por. T. Brzegowy, Księga Izajasza, s. 616-619.
[19] Por. Jan Paweł II, List apostolski Rosarium Virginis Mariae. Do biskupów, duchowieństwa i wiernych o różańcu świętym, Kraków 2002, nr 21.
[20] Por. S. Włodarczyk, „Chrystus powołany do głoszenia Dobrej Nowiny (Łk 4,16-30)ˮ, w: Świadek Chrystusowych cierpień (1 P 5,1). Prace dedykowane Księdzu Profesorowi Adamowi Kubisiowi (red. Z. Kijas), Kraków 2004, s. 711-727.
[21] Por. R. Tomczak, „Argument skrypturystyczny i taumaturgiczny w uzasadnieniu boskiego posłannictwa Jezusa z Nazaretuˮ, CT 66/3 (1996), s. 55-58.
[22] Por. R. Tomczak, „Mesjańska funkcja tekstów Izajaszowych zawartych w Mt 11,5-6 i Łk 7,22-23ˮ, SPar 9 (1999), s. 212.
[23] Por. S. Haręzga, „Dobra nowina dla ubogich «sercem» ewangelizacji w świetle Iz 61,1-3b i Łk 4,16-21ˮ, w: Głosić Ewangelię ubogim (red. S. Haręzga), Sandomierz 2007, s. 133-138.
[24] Por. A. Paciorek, Ewangelia według świętego Mateusza. Wstęp − Przekład z oryginału − Komentarz. Cz. 1: Rozdziały 1 − 13 (Nowy Komentarz Biblijny. Nowy Testament), Częstochowa 2006, s. 495-496. Bardziej wnikliwą analizę tych tekstów można znaleźć w artykule: R. Tomczak, „Mesjańska funkcja tekstów Izajaszowych zawartych w Mt 11,5-6 i Łk 7,22-23ˮ, s. 213-218
[25] Por. R. Tomczak, Argument skrypturystyczny i taumaturgiczny w uzasadnieniu boskiego posłannictwa Jezusa z Nazaretu, s. 55-58.
