Ale modlitwa często dla współczesnych chrześcijan staje się rzeczywistością bardzo odległą od ich codziennego życia. Czy zatem modlitwa psalmami może stać się rzeczywistą pomocą dla dzisiejszego człowieka?

Psalmiści przedstawiają Boga jako jedynego, który przynosi niezawodną pomoc człowiekowi, doświadczającemu zła, nieszczęścia i śmierci (Ps 85,10). Modlitewne pieśni Izraela uczą, że tylko w ramionach Boga człowiek odnajduje zbawienie. Autorzy psalmów są przekonani, że poza Bogiem nikt inny nie może im pomóc, dlatego zwracają się do Niego w modlitwie (Ps 22,12; 94,17; 107,12). Niewłaściwy obraz Boga powoduje, że wielu współczesnych chrześcijan nie wzywa w modlitwie pomocy Boga, ani tym bardziej nie wprowadza Go w swoje codzienne życie. Nie ufając Bogu, zabrania się Mu dostępu do własnego życia, gdy tymczasem psalmiści są świadomi, że poza oparciem, jakie daje Bóg, wszelkie ludzkie zabezpieczenia mają jedynie iluzoryczny charakter (Ps 33,16n; 49,6-12; 52,9; 60,13; 62,11; 118,8n). Psalmy pokazują, że człowiek, który szczerze powierzył swój los w ręce Boga powinien uczyć się cierpliwie czekać na zbawczą ingerencję, której nie można ani wymuszać ani przyspieszać (Ps 37,1-3; 4,5; 39,2-4; 62,2.6). Przeżywając różnorakie bolesne doświadczenia, kiedy nawet prowadzone zgodnie z wiarą życie wydaje się nie mieć sensu wobec liberalnych norm, jakimi kierują się w postępowaniu inni, jedynym ratunkiem dla człowieka Biblii jest modlitwa, która pozwala zrozumieć Boże plany (Ps 73,13-16). Tak więc psalmy mówią o Bogu żywym, który ocala i przebacza grzesznym, przygarnia na zawsze człowieka, prowadząc go do źródeł życia, a tym samym spełnia najgłębsze pragnienie ludzkiego serca[3].