Odnajdując Jezusa Chrystusa w psalmach
Uwielbiać wierność Boga, która wypełnia się ostatecznie w Jezusie Chrystusie - Psalm 146.
Ewangelie są pełne świadectw, w których Jezus niesie pomoc człowiekowi dotkniętemu wielorakim złem.
Uzdrawianie chorych, karmienie głodnych, otwieranie oczu niewidomym należą do zbawczych czynów Jezusa, świadczących o prawdziwości Jego posłannictwa, które urzeczywistniał bezgranicznie ufając swemu Ojcu[22]. Ewangeliści przedstawiają Jezusa jako Zbawiciela człowieka w odniesieniu do różnych aspektów ludzkiego życia. Zbawczy wymiar działalności Chrystusa można dostrzec w odniesieniu do porządku doczesnego, czyli ratowania od nieszczęść chorób i śmierci. Znaki potwierdzające głoszoną przez Jezusa dobrą nowinę to wyzwalanie niektórych ludzi od ziemskich cierpień: głodu (J 5,5-15), niesprawiedliwości (Łk 19,8), choroby i śmierci (Mt 11,5). Chrystus jest także Zbawicielem ubogich. Wszyscy skrzywdzeni, których Bóg bierze w obronę, jak mówi psalmista (Ps 146, 7.9), zajmują szczególne miejsce w Jezusowej działalności. Tymi ubogimi w sensie ogólnym są: niewidomi, chromi, trędowaci, głusi, umarli, więźniowie, chorzy, a także pogardzani grzesznicy (Łk 4,18; 7,22; 14,21). To dla nich Jezus stał się miłosiernym Zbawicielem (Łk 3,6; 9,38.42). Innym aspektem zbawczego posłannictwa Chrystusa było uświadomienie człowiekowi, by nie pokładał ufności w bogactwach (Łk 12,13-21), ale w Bogu, który jako jedyny może w pełni zaspokoić ludzkie pragnienia (Łk 12,22-32). Znowu jakby słychać echo przestrogi psalmisty, by nie pokładać ufności w ludziach, ale złożyć swoją nadzieję w Bogu (Ps 146,3-5a)[23]. Mówiąc o zbawczych dziełach Jezusa trzeba podkreślić, że Chrystus nie przyszedł po to, by „usunąć wszelkie cierpienia na ziemi (Łk 12,13.14; J 18,36), ale by wyzwolić ludzi od największej niewoli – niewoli grzechu (J 8,34-36), która przeszkadza ich powołaniu do synostwa Bożego i powoduje wszystkie inne ludzkie zniewolenia” (KKK 549). Jezus Chrystusa jest zbawcą wszystkich, którzy doświadczają różnorakich form ucisku, a „Jego słowa i czyny stały się rękojmią pełni zbawienia w ostatecznym królestwie Bożym”[24].
[1] A. Tronina, Teologia Psalmów. Wprowadzenie do lektury Psałterza, Lublin 1995, s. 162.
[2] H.J. Kraus, Psalms 60-150. A Continental Commentary (tyt. oryg. Psalmen, 2. Teilband, Psalmen 60-150, tł. H.C. Oswald), Minneapolis 1993, s. 551.
[3] C. Westermann, Praise and lament in the Psalms (z niem. tłum. K.R. Crim, R.N. Soulen), Atlanta (Ga) 1981, s. 122-123.
[4] A. Tronina, Teologia Psalmów, s. 165.
[5] H.J. Kraus, Psalms 60-150, s. 552.
[6] J.L. Vesco, Le Psautier de David. Traduit et commenté, II, Paris 2008, s. 1348.
[7] R. Alter, The Book of Psalms. A Translation with Commentary, New York 2010, s. 503.
[8] H.J. Kraus, Psalms 60-150, s. 552.
[9] S. Łach, Księga Psalmów. Wstęp – przekład z oryginału – komentarz – ekskursy, Poznań 1990, s. 580.
[10] A. Tronina, Teologia Psalmów, s. 167.
[11] J.P. Prévost,ʼEmet, w Le Monde de la Bible 148 (2002), s. 68.
[12] J.L. Vesco, Le Psautier, s. 1347.
[13] A. Tronina, Teologia Psalmów, s. 168.
[14] J.L. Vesco, Le Psautier, 1349.
[15] A. Tronina, Teologia Psalmów, s. 168.
[16] R. Alter, The Book of Psalms, s. 504.
[17] J.L. Vesco, Le Psautier, 1348.
[18] A. Tronina, Teologia Psalmów, s. 169.
[19] H.J. Kraus, Psalms 60-150, s. 553.
[20] A. Tronina, Teologia Psalmów, s. 169.
[21] J.L. Vesco, Le Psautier, 1350.
[22] S. Łach, Księga Psalmów, s. 580.
[23] M. Bednarz, Ewangelie synoptyczne, Tarnów 1992, s. 259-272.
[24] A. Tronina, Teologia Psalmów, s. 169.
