Odnajdując Jezusa Chrystusa w psalmach

Czy czasownik „uwielbiać”, który w tytule dzisiejszego wykładu został odniesiony do wierności Boga określa w jakiś sposób charakter Psalmu 146?

Psalm 146 otwiera zbiór pięciu hymnów, które tworzą ostatni blok modlitewnych tekstów Księgi Psalmów (Ps 146-150). Wszystkie te hymniczne utwory zaczynają się i kończą charakterystycznym wezwaniem „chwalmy Jahwe” (hebr. hal^elû-jāh), którego grecka i łacińska forma „alleluja” weszła także do chrześcijańskiej liturgii. Zarówno aklamacja hal^elû-jāh, jak i tytuł Psałterza - T^ehillîm – pochodzą od hebrajskiego słowa hālal, które często pojawia się w hymnach, wyrażając istotę tej modlitewnej poezji, jaką jest uwielbienie i adoracja Boga[1]. Próbując bardziej precyzyjnie określić formę literacką Psalmu 146 można powiedzieć, że ten religijny utwór jest pieśnią uwielbienia, którą wyśpiewuje jako dziękczynny hymn pojedynczy człowiek[2].