Czy możemy zatem wskazać istotne elementy, tworzące literacką strukturę Psalmu 146?

Ogólny schemat hymnicznych utworów Psałterza jest stosunkowo prosty. Najpierw psalmista wzywa do wielbienia Boga, a następnie podaje uzasadnienie tego wezwania, wymieniając Boże przymioty[3]. Zgodnie z tym Psalm 146 rozpoczyna się od zachęty do uwielbiania Boga (ww. 1-2), po czym nagle przechodzi do przestrogi, by nie pokładać ufności w ludziach (ww. 3-4), zapowiadając jednocześnie błogosławieństwo dla wszystkich, co swą nadzieję złożyli w Bogu (ww. 5-6b). W centralnej części Psalmu 146 psalmista wychwala zbawcze dzieła Boga, wymieniając pewne okoliczności, w których człowiek doświadcza Bożej pomocy (ww. 6c-9). W zakończeniu tego modlitewnego hymnu znajduje się podsumowanie tych wszystkich uwielbień oraz konkluzja, tworząc inkluzję z początkowymi wersetami psalmu (w. 1-2.10). Tak więc Psalm 146 oprócz wprowadzenia (ww. 1-2) i zakończenia (w. 10) tworzą trzy części (ww. 3-4; 5-6b; 6c-9), z których w ostatniej (ww. 6c-9) można wyodrębnić pod względem gramatycznym dwa fragmenty: jeden posługuje się imiesłowami, kiedy mówi o Bożym działaniu (ww. 6c-7b), natomiast drugi wskazuje wprost na podmiot tych czynności, używając Bożego imienia Jahwe (ww. 7c-9)[4].