Skoro psalmista akcentuje wierność Boga warto przez chwilę zatrzymać się nad tą wyjątkową Bożą postawą.

Stary Testament ukazuje wierność jako jeden z najważniejszych przymiotów Boga, który wypływa z przymierza, jakie zawarł z Izraelem pod Synajem (Wj 24). Kiedy Bóg objawił się Mojżeszowi, przedstawił się jako: „miłosierny i litościwy, cierpliwy, bogaty w łaskę i wierność” (Wj 34,6). W biblijnych tekstach pojawia się określenie „Bóg wierny” (hebr. ʼēl ʼemet) (Ps 31,6; Jr 10,10; 2Krn 15,3), służące wyrażeniu wzajemnej relacji pomiędzy Bogiem i narodem wybranym: „będą moim ludem a ja będę ich Bogiem, w wierności i sprawiedliwości” (Za 8,8). Wierność Boga można dostrzec w Jego czynach, gdyż, jak wmówi psalmista: „Dzieła rąk Jego są trwałe (hebr. ʼemet) i sprawiedliwe” (Ps 111,7). Niezmienność Boga, pewność Jego obecności oraz Boża łaskawość, które objawiają się w różnego rodzaju próbach i doświadczeniach człowieka są przedmiotem nieustannego uwielbienia psalmisty: „Twojej sprawiedliwości nie ukryłem w mym sercu, głoszę Twoją zbawczą wierność, nie taiłem Twojej wiernej łaskawości wobec wielkiego zgromadzenia” (Ps 40,11). W innym psalmie sama wierność Boga staje się obiektem adoracji: „A ja wielbić będę na lirze Twoją wierność Boże” (Ps 71,22), gdyż, jak uzasadnia inny psalmista: „potężna nad nami Jego łaska, a wierność PANA trwa na wieki! Alleluja!” (Ps 117,2)[11].