Tarnowski
Najnowsze Wydania
-
GN 51/2024 Dokument:(9084636,Po drugiej stronie. Bóg i człowiek)
-
GN 50/2024 Dokument:(9076458,Bądź zdrów, lecz nie śpiewaj!)
-
Historia Kościoła 1(7)/2025 Dokument:(9072365,Kościół nie potrzebuje lukrowanej narracji o swojej historii. O liście papieża i nowym numerze „Historii Kościoła”)
-
GN 49/2024 Dokument:(9068896,Miłość, śmierć i cuda)
-
GN 48/2024 Dokument:(9060601,Hologram w konfesjonale)
Publiczna działalność Jezusa
We wszystkich Ewangeliach opis chrztu Jezusa rozpoczyna Jego publiczną działalność.
Część trzecia Ewangelii św. Łukasza, to wydarzenia które mają miejsce w Jerozolimie.
Część trzecia Ewangelii św. Łukasza rozgrywa się w Jeruzalem, gdzie następuje męka, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa (Łk 19,29 – 24,53). Łukasz przedstawia działalność i nauczanie Jezusa w świątyni (Łk 19,28 – 21,38), opis męki, śmierci oraz pogrzebu Jezusa (Łk 22,1 – 23,56), po czym całość Ewangelii Łukasz zamyka się przekazem o wydarzeniach łączących się ze zmartwychwstaniem Chrystusa (Łk 24,1-53).
Centrum tej części są przekazy o męce i śmierci Jezusa. Wszystkie Ewangelie przekazują opis męki, śmierci – ale nade wszystko zmartwychwstania Jezusa. Po ostatniej wieczerzy, wydarzeniach w Getsemani (Mt 26,47-56), po procesie przed Sanhedrynem (Mt 26,57-68), po wydaniu Mistrza Piłatowi (Mt 27,1-3) i odrzuceniu Jezusa przez naród (Mt 27,15-26) dokonała się śmierć Jezusa (Mt 27,45-50). Poszczególni ewangeliści w opisie śmierci Mistrza koncentrują się na różnych jej szczegółach. Konający Pan na krzyżu okazuje swoje miłosierdzie troszcząc się o swoją Matkę, przebaczając skruszonemu złoczyńcy i modląc się do Ojca, by Ten nie poczytał winy krzyżującym Go. Jako Pan wreszcie oddaje On swojego Ducha. Śmierć Jezusa jest „oddaniem”, jest „wyjściem” – „tchnieniem” Ducha. Tertulian zapisze, iż Jezus mocą swego słowa, oddał ducha uprzedzając zamiar swoich prześladowców[14]. Ofiarował siebie by każdy z nas miał życie. W centrum jednak wydarzeń w Jerozolimie nie stoi przekaz o śmierci, ale prawda o zmartwychwstaniu Jezusa.
[1] Zob. A. Paciorek, Jezus z Nazaretu. Czasy i wydarzenia, Częstochowa 2013, s. 174.
[2] Zob. J.P. Batut, Teologiczne odczytanie chrztu Jezusa, Communio 26(2996), z. 1, s. 9-20.
[3] Zob. szerzej A. Paciorek, Ewangelia według świętego Mateusza. Rozdział 1 – 13. Wstęp. Przekład z oryginału. Komentarz, Częstochowa 2005, s. 148-157.
[4] Zob. F. Mickiewicz, Ewangelia według świętego Łukasza. Rozdziały 1 – 11, Częstochowa 2011, s. 229-235.
[5] W nauce judaistycznej nie można jednak znaleźć opinii potwierdzających wskazanie św. Justyna. Zob. A. Paciorek, Ewangelia według świętego Mateusza, s. 150.
[6] Nazwę tej miejscowości możemy wyprowadzić od greckiego heptapegon – siedem źródeł.
[7] Zob. A. Paciorek, Q – Ewangelia Galilejska, Lublin 2001, s. 2.
[8] W miejsce Łukaszowego „błogosławieni ubodzy”, Mateusz wprowadza „ubodzy duchem”. Zwrot „ubogi” należy rozumieć w duchu całej Ewangelii Łukasza, czyli ubodzy, którzy mocą Ducha są wolni od przywiązania do dóbr materialnych. Być może św. Mateusz wskazuje tu na ludzi, którzy są ubodzy w tym, co się tyczy ducha. Mateusz wskazywałby tu na potrzebę prawdziwej pokory, o której mówi Jezus, a która jest niezbędna do przyjęcia królestwa. Człowiek jest ubogi w swoim duchu, gdy umie odkryć swoją całkowitą wewnętrzną zależność od Boga, umie uznać, że całe jego życie, wszystko, co ma, posiada, umie uczynić, jest zależne od Boga.
[9] M. Wolniewicz, W kręgu Nowego Przymierza, Poznań 1985, s. 89.
[10] Zob. K. Kertelge, „Błogosławieni, którzy cierpią prześladowania dla sprawiedliwości” (Mt 5,10), Communio 75(1987), s. 23-24; A. Paciorek, Ewangelia według św. Mateusza, s. 203.
[11] Wskazanie, iż był to zwyczaj Rodziny Nazaretańskiej, podkreśla gorliwość religijną i ich miłość względem świątyni. Zob. F. Gryglewicz, Dwunastoletni Jezus (Łk 2,41-52), w: Studia Scripturae anima theologiae, red. J. Chmiel. T. Matras, Kraków 1990, s. 80-93; I. Gargano, Lectio Divina do Ewangelii św. Łukasza (2), Kraków2001, s. 83.
[12] Zob. I. Gargano, Lectio Divina do Ewangelii św. Łukasza (2), s. 82.
[13] Zob. M. Mikołajczak, Teoria pochodzenia oraz propozycja interpretacji Łk 19,1-10, „Studia Gnesnensia” 17(2003), s. 161-171.
[14] Zob. Tertulian, Apologeticus, 21,19.
