Markowe świadectwo o Jezusie

Rabini mówili, że proroctwo (= głos Boży skierowany do ludu) wygasło. Odtąd rozbrzmiewa tylko echo tego głosu. Rozlega się jako głos z nieba przy chrzcie i przy przemienieniu Jezusa. „A z nieba odezwał się głos: «Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie»” (Mk 1,11). Te słowa łączą Ps 2,7 i Iz 42,1. Zaś Ps 2,7 rozumiano wtedy jako tekst mesjański. Natomiast przy pomocy Iz 42,1 określano Jezusa jako Sługę Pańskiego. Zstąpienie Ducha Świętego wskazuje, że Jezus jest oczekiwanym Mesjaszem (Iz 11,2). To uroczyste oświadczenie stanowi pierwszy etap. Drugim jest świadectwo w czasie przemienienia. Przemienienie Jezusa nastąpiło po zapowiedzi Jego męki i śmierci, która zgorszyła uczniów (Mk 8,31-33). W opisie chrztu głos świadczący o synostwie Jezusa tylko do Niego został skierowany. Natomiast podczas przemienienia jest to objawienie dane uczniom i światu. „To jest mój Syn umiłowany” (Mk 9,7). Dodatek: „Jego słuchajcie” wzywa konsekwentnie do przyjęcia orędzia Syna.

Końcowym momentem drugiego etapu objawienia jest wyznanie setnika rzymskiego w chwili śmierci Jezusa. Św. Marek, przekazując Dobrą Nowinę, pragnie doprowadzić do uznania Jezusa jako Syna Bożego. Do tego należy dołączyć pytanie arcykapłana w czasie procesu: „Czy Ty jesteś Mesjasz, Syn Błogosławionego?” (Mk 14,61). Niewątpliwie w ustach arcykapłana określenie Syn Błogosławionego znaczy tyle co Mesjasz, ale św. Markowi chodzi o coś więcej. Jezus otworzył nowe perspektywy: zapowiedział, że przyjdzie jako najwyższy sędzia, który będzie posiadał rysy Syna Człowieczego. Określeniom Mesjasz i Syn Człowieczy nadał znaczenie transcendentne.