Odtąd coraz częściej Jezus wyjaśniał prawdziwy sens mesjanizmu. Podkreślał, że Mesjasz jest kimś o wiele większym niż tylko potomkiem Dawida i odnowicielem jego królestwa (Mk 12,35-37). Prostował błędne poglądy, cytując Ps 110,1, i wyjaśniał, że Mesjasz nie może być uważany tylko za zwykłego potomka Dawida i odnowiciela jego królestwa. Mówiąc o swojej haniebnej śmierci, w dalszym ciągu jednak nawiązywał do tradycji judaistycznej. Fałszywym mesjaszom i fałszywym prorokom przeciwstawił Mesjasza, który zstępuje z nieba jako Syn Człowieczy (Mk 13,22.26).

Gdy podczas religijnego procesu najwyższy kapłan domagał się od Jezusa, by powiedział, czy jest Mesjaszem, odpowiedział: „Ja jestem. A ujrzycie Syna Człowieczego, siedzącego po prawicy Wszechmocnego i nadchodzącego z obłokami niebieskimi” (Mk 14,62). Nie odrzucił tytułu Mesjasz, ale zinterpretował go w perspektywie transcendentnej wyjaśniając, że bardzo różni się od wyobrażeń o władcy politycznym. Jeżeli przywódcy narodu izraelskiego zamierzali skutecznie oskarżyć Jezusa przed władzami rzymskimi, to tylko i wyłącznie powołując się na to, iż w ich mniemaniu uważał się za Mesjasza, tj. pretendenta do władzy i do tronu. Mistrz z Nazaretu skorygował ich pogląd i uzupełnił przez odwołanie się do Księgi Daniela (Dn 7,13) i Psalmu 110 (Ps 110,1). Został jednak ukrzyżowany i umierał jako król mesjański (Mk 15,26). Dlatego też tytuł Mesjasz był przedmiotem szczególnych drwin (Mk 15,32).