Ale Jezus jest nie tylko tym, który „drogi Bożej w prawdzie naucza” (Mt 22,16) – jak stwierdzają wysłańcy faryzeuszy i zwolennicy Heroda, ale jest samą drogą. Ewangelista przedstawia Go  jako idealną drogę prowadzącą do Ojca. Wskazują na to już pierwsze słowa, które wypowiada w Ewangelii św. Mateusza. Gdy św. Jan Chrzciciel pyta, dlaczego Jezus chce poddać się obrzędowi chrztu, ewangelista kładzie w usta Chrystusa następującą odpowiedź: „Ustąp teraz, bo tak godzi się nam wypełnić wszystko, co sprawiedliwe” (Mt 3,15). Jest to ta sama sprawiedliwość, do której Jezus wzywa swoich uczniów (Mt 5,20). Chrystus pełni więc doskonale, w pokorze i posłuszeństwie, wolę Bożą i to zarówno poprzez nauczanie, jak i przez całkowite oddanie się Bogu i ludziom. Cechuje Go łagodność i cierpliwość w stosunku do losu, który jest Jego udziałem (Mt 11,29; 21,5) oraz jest „pokorny sercem”, czyli posłuszny woli Ojca. Na tym właśnie polega jarzmo, które zastępuje ciężary uczonych.

Tradycja, według której Chrystus stał się modelem dla wspólnoty w wypełnianiu woli Ojca, uwidacznia się bardzo mocno w tekście właściwym tylko św. Mateuszowi: „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokornego serca, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem słodkie jest moje jarzmo, a moje brzemię lekkie” (Mt 11,28-30). Jest to zachęta, aby ukształtować życie na wzór Jezusa (por. Mt 23,4). Wezwanie „uczcie się” odnosi się nie tylko do nauki Chrystusa, ale i do Jego osoby. Wymowny jest brak tych słów w paralelnej perykopie św. Łukasza (Łk 10,23).