Łukaszowe świadectwo o Jezusie Chrystusie
Wiele argumentów przemawia za tym, że św. Łukasz chciał napisać dzieło historyczne.
Jezus Zbawcą
Na co dzień mówi się o różnych ocaleniach, jakich ktoś doznaje ze strony innych ludzi. Ratować mogą ludzie, ale znacznie częściej jedynie Bóg może pomóc człowiekowi. Czasem Bóg czyni to przez ludzi. Z tego względu, że Bóg wspomaga, ratuje czy ocala człowieka, autorzy Starego i Nowego Testamentu piszą o Bogu Zbawcy.
Według Jezusa i zgodnie z tym, o czym często przypomina Nowy Testament – człowiek zagubił się w grzechu i skazał się na śmierć. Pozostawiony sam sobie, jest pozbawiony nadziei. Stworzony na obraz Boży (Rdz 1,27), a jednak upada. Odtąd jego sposób życia nie jest w pełni ludzki. Upadłe stworzenie nie ma samo w sobie możliwości stania się w pełni człowiekiem. Nie ma ku temu w ogóle sił. Jednakże sytuacja nie jest całkowicie bez wyjścia. Chrystus przyniósł światu prawdziwe i pełne człowieczeństwo. Daje ludziom możliwość przejścia od „śmierci” do „życia”. Dzięki Niemu możemy stać się na nowo obrazem Boga i Jego prawdziwymi synami. Jezus Chrystus uwalnia człowieka od grzechu, śmierci i stanu zagubienia, dlatego w Nowym Testamencie, a zwłaszcza pismach św. Łukasza i św. Pawła, jest często nazywany Zbawicielem a Jego dzieło zbawieniem.
Treść trzeciej Ewangelii można ująć w słowach: Jezus Chrystus jest Zbawcą wszystkich ludzi. Dowodzi tego szczególnie jej terminologia. Tylko św. Łukasz posługuje się słowem Zbawca (Łk 1,47; 2,11) i rzeczownikiem zbawienie (Łk 1,69.71.77; 2,30; 3,6; 19,9) oraz czasownikiem zbawić. Trzecia Ewangelia jest objawieniem upragnionego i obiecanego Zbawcy.
