Św. Łukasz akcentuje Jego cudotwórczą działalność. Nie jest mu obca myśl o zbawieniu jako uwalnianiu od nieszczęść doczesnych, np. chorób. Widać to dobrze w wypadku niektórych cudownych uzdrowień. Między pytanie uczniów Jana Chrzciciela („Czy Ty jesteś Tym, który ma przyjść, czy też innego mamy oczekiwać?” – Łk 7,20) a odpowiedź Mistrza („Idźcie i donieście Janowi to, coście widzieli i słyszeli” – Łk 7,22) św. Łukasz wkłada następujące słowa: „W tym właśnie czasie [Jezus] wielu uzdrowił z chorób, dolegliwości i [uwolnił] od złych duchów; także wielu niewidomych obdarzył wzrokiem” (Łk 7,21). Dokonując podsumowania działalności Jezusa, Ewangelista pisze: „Przyszli oni, aby Go słuchać i znaleźć uzdrowienie ze swych chorób. Także i ci, których dręczyły duchy nieczyste, doznawali uzdrowienia. A cały tłum starał się Go dotknąć, ponieważ moc wychodziła od Niego i uzdrawiała wszystkich” (Łk 6,18-19).

Św. Łukasz był głęboko wrażliwy na chorobę i zdrowie, niepokój i radosny spokój oraz najbardziej elementarne potrzeby. Cudotwórcza działalność Jezusa jest znakiem Bożego nawiedzenia. Po wskrzeszeniu młodzieńca z Nain tłum wołał: „Wielki prorok powstał wśród nas, i Bóg  nawiedził lud swój” (Łk 7,16).

Idea Bożego nawiedzenia, pochodząca z Księgi Zachariasza (10,3), pojawiła się już w opisie dziecięctwa Jezusa (Łk 1,68.78) i wystąpi w całej trzeciej Ewangelii (Łk 19,44) i w Dziejach Apostolskich (Dz 15,14).   Św. Łukasz w różny sposób ukazuje Chrystusa jako miłosiernego Zbawcę. Pisze, że wysłuchał prośby człowieka, który błagał: „Nauczycielu, proszę Cię, wejrzyj na mego syna; to mój jedynak” (Łk 9,38). „Uzdrowił chłopca i oddał go jego ojcu” (Łk 9,42). W Jego cudach i w Jego trosce o ubogich objawia się niezgłębione miłosierdzie. W opisie cudownych wydarzeń, szczególnie tych, które są wyłączną własnością św. Łukasza, podkreślone zostało w sposób szczególny współczucie Jezusa: „Pan zlitował się nad nią” (Łk 7,13) – pisze ewangelista przy wskrzeszeniu młodzieńca z Nain. Scena ta harmonizuje z całą Ewangelią. Św. Łukasz wzbogaca obraz Jezusa o nowy, cenny rys, doskonale ilustrujący jego ideę naczelną, ideę miłosierdzia Bożego. Oto wszechmoc Boża objawia dobroć, wyraża współczucie matce i przywraca życie zmarłemu. Ten motyw dobroci można również dostrzec w opisie uzdrowienia niewiasty (Łk 13,10-17) i chorego na puchlinę wodną (Łk 14,1-6) oraz dziesięciu trędowatych (Łk 17,11-19).