Pierwsi pokłon oddali Mu pasterze

Według św. Łukasza Boże orędzie dotarło najpierw do pasterzy z górzystych i pustynnych okolic Betlejem.

W rodzinach izraelskich, które poza hodowlą owiec trudniły się także uprawą roli, obowiązek opieki nad stadem przechodził na kolejnych braci. Pasterzem zostawał najmłodszy syn. Starsi synowie pomagali ojcu w uprawie roli, a najmłodszy zajmował się owcami. Kiedy Samuel przyszedł do Jessego w Betlejem, aby namaścić jednego z jego synów na króla, Dawid, jako najmłodszy z braci, pasł owce (1 Sm 16,11).

W okolicach Betlejem i Jerozolimy pasterze wyprowadzają owce na Pustynię Judzką. Jest ona wiosną porośnięta trawą, która latem wysycha. Ta sucha trawa jest znakomitym pożywieniem dla owiec. Niekiedy nie jest jednak łatwo znaleźć pastwisko. Pismo Święte wspomina często o pasterzach, poszukujących pastwisk dla swych stad: „Poszli więc aż do wąwozu Gedor, aż do wschodniej strony doliny, szukając pastwiska dla swych trzód” (1 Krn 4,39).

W okresie Nowego Testamentu rabini potępiali pasterzy i pogardzali nimi, gdyż pozostawali z daleka od synagog i nie zachowywali dokładnie przepisów Prawa Mojżeszowego, zwłaszcza gdy chodzi o obmycia rytualne. Ale takim prostaczkom i zmarginalizowanym Bóg zechciał najpierw objawić swoją tajemnicę (Łk 10,21).