Jeżeli chcemy dobrze zrozumieć opowiadanie o pasterzach, którzy przybyli do Jezusa, podobnie jak cały opis narodzenia Chrystusa, musimy spojrzeć na nie w świetle całej Ewangelii św. Łukasza. Dlaczego trzeci Ewangelista wspomina o tym, co pominęli pozostali Ewangeliści?

Niewątpliwie św. Łukasz widzi w nich ubogich, którzy są mu niezwykle drodzy i na których mu bardzo zależy. W opowiadaniu o ich przybyciu do Jezusa są skondensowane wszystkie zasadnicze tematy, które sukcesywnie rozwinie w dalszej części swego dzieła. Ewangelista podkreśla więc, że Jezus jest człowiekiem oraz Bogiem, Jego misją jest zbawić ludzi, przyszedł do wszystkich bez wyjątku, także do tych, którzy z różnych powodów znajdują się na marginesie, np. z tego względu, że są biedni.  Przynosi także pokój wszystkim bez wyjątku ludziom. Z tego względu rodzi się radość, której źródłem jest Bóg.

W tym kontekście spójrzmy na przybycie pasterzy do Boga, który objawił się ludziom. Ich obecność przy narodzeniu Jezusa nie jest przypadkowa. Odgrywają ważną rolę w tym, co się dzieje. Wskazują, że narodzenie Jezusa nie jest sprawą, która dotyczy bardzo wąskiej, wybranej grupy ludzi. Bóg przyszedł do wszystkich ludzi na ziemi. Z tego względu pojawili się natychmiast przy Nim ci, którzy są „wydziedziczeni”, „zmarginalizowani”, pogardzani, lekceważeni, nieznani szerokiemu ogółowi i nie liczący się w społeczności, gdyż są ubodzy i nie posiadają większego wpływu w świecie. Chodzi o tych, którym bogactwo, dobra materialne nie przytępiły spojrzenia na świat. Tylko oni są zdolni zauważyć, że dzieje się coś nadzwyczajnego. Są zdolni do zdumienia nad tym, czego Bóg dokonuje i do głoszenia Radosnej Nowiny innym ludziom. Są obrazem wspólnoty – Kościoła – którą Syn Boży przyszedł założyć na ziemi. Tę wspólnotę stanowią świadkowie, którzy dostrzegli Boga zbawiającego człowieka.