Ofiarowano Go w świątyni

Św. Łukasz pisze: „Gdy potem upłynęły dni ich oczyszczenia według Prawa Mojżeszowego, przynieśli Je do Jerozolimy, aby przedstawić Panu” (Łk 2,22). Maryja i Józef nie chcieli odróżniać się od pobożnych Izraelitów, którzy skrupulatnie zachowywali przepisy Prawa Mojżeszowego związane z narodzinami dziecka. Jezus urodził się w narodzie wybranym i poprzez obrzezanie w ósmym dniu od urodzenia stał się synem obietnic, które otrzymał kiedyś Abraham. Ponadto Prawo Mojżesza nakazywało poświęcić Bogu pierworodnych synów Izraelitów, oddawać ich na Jego służbę, gdyż mieli wykonywać czynności kultyczne, a więc np. składali ofiary. Później uległo to jednak zmianie. Zastąpili ich lewici (Lb 3,12). Służba czuwania przed Przybytkiem Przymierza została bowiem powierzona pokoleniu Lewiego. Rodzice pierworodnych z innych pokoleń obowiązani byli jednak „wykupić” swoje dziecko, wręczając pewną sumę lewitom.

Ponadto według tradycji Izraela wszelkie pierwociny, czyli pierwsze plony pola lub pierwsze młode zwierzęta, należą do Boga. Bóg powiedział kiedyś do Mojżesza: „Do Mnie bowiem należy wszystko, co pierworodne w Izraelu, tak spośród ludzi, jak też i bydła” (Lb 8,17). Z tego właśnie powodu wszystko, co pierwsze, uznawano za własność Najwyższego i dlatego składano Mu w ofierze pierwociny zbiorów i trzód. Nie składano jednak w ofierze ludzi i nie palono synów pierworodnych. Powinni być jednak wykupieni i zastąpieni przez baranka, lub w wypadku ludzi ubogich, przez małego gołąbka. Oprócz tego na rodzicach spoczywał jeszcze obowiązek uroczystego ofiarowania Bogu pierworodnego syna. W ten sposób podkreślano i uznawano, że dziecko pochodzi od Stwórcy i do Niego należy.