Po zesłaniu Ducha Świętego Kościół apostolski podejmuje swoją misję, którą powierzył mu Jezus, czyli głoszenie Dobrej Nowiny. Tą Dobrą Nowiną – Ewangelią jest sam Jezus (por. 1 P 1,25). Pierwsze świadectwo uczniów o Jezusie można streścić w następujących słowach: tego Jezusa, który został ukrzyżowany, bóg wskrzesił z martwych i posadził po swojej prawicy. On jest oczekiwanym Mesjaszem i Panem. On jest też źródłem zbawienia dla wszystkich, którzy w Niego wierzą. Przez niego otrzymujemy odpuszczenie grzechów i dar Ducha Świętego (por. Dz 2,32-33.36.38; 3,15.19; 4,12; 5,30-31). W ten sposób w centrum znalazła się prawda o zmartwychwstałym i wywyższonym Jezusie, Mesjaszu i Panu[1]. W czasie owej pracy misyjnej dojrzewała, krystalizowała się świadomość Kościoła co do osoby Jezusa. Sami głosiciele i cały Kościół coraz lepiej rozumieli kim jest Jezus, jakie miejsce zajmuje w życiu każdego poszczególnego wierzącego i całej wspólnoty.

Istotną częścią owej refleksji pierwszych chrześcijan nad osobą Jezusa była Jego relacja do wspólnoty Kościoła. Refleksja ta była bardzo ważna z dwóch punktów widzenia. Po pierwsze, pozwalała wspólnocie Kościoła coraz lepiej zrozumieć postać samego Jezusa, a, z drugiej strony, Kościół lepiej mógł zrozumieć samego siebie.