Co ważne, mimo iż każdy z tych trzech opisów jednego wydarzenia nieznacznie różni się od siebie pewnymi szczegółami. Wynika to stąd, że św. Łukasz przechodzi od skoncentrowania na szczegółach materialnych do treści teologicznych. Jednak w jednym punkcie opowiadanie jest zawsze dokładnie takie samo: w dialogu Chrystusa zmartwychwstałego z powalonym na ziemię Szawłem padają identyczne słowa: Jezus pyta: „Szawle, Szawle, dlaczego mnie prześladujesz?” Pada z kolei Szawłowe pytanie: „Kim jesteś, Panie?”. I odpowiedź Jezusa: „Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz” (Dz 9,4; 22,7; 26,14). Trzeba najpierw zauważyć, że Chrystus nie zapytał Szawła: dlaczego prześladujesz tych, którzy we mnie uwierzyli? Albo: dlaczego prześladujesz mój Kościół? Ale pyta: dlaczego Mnie prześladujesz? Co z tego wynika? To, że Jezus utożsamia się ze swoimi braćmi: „Wszystko, co robisz jednemu z nich, Szawle, Mnie czynisz”. Inaczej mówiąc, z dialogu, który dokonał się pod Damaszkiem wynika dla Szawła to, że mimo śmierci na krzyżu Jezus żyje, co więcej jest otoczony chwałą i do tego w jakiś tajemniczy sposób przebywa w swoich wyznawcach. Utożsamia się z nimi do tego stopnia, że dotyka Go osobiście, ile razy są oni prześladowani.