Chrystus sędzią żywych i umarłych

W tych słowach św. Piotra trzeba zwrócić uwagę na dwa zwroty, które mają szczególne znaczenie w owej pierwszej ewangelizacji pogan. Apostoł najpierw nazywa Jezusa „Panem wszystkich” (gr. panton Kyrios). Ten tytuł w kontekście owego przemówienia ma szczególne znaczenie. Piotr bowiem rozpoczyna głoszenie Ewangelii w domu poganina Korneliusza od wyjaśnienia tej niezwykłej sytuacji, jaką było obcowanie Żyda z poganami. Tytuł „Pan wszystkich” oznacza więc, że Jezus Chrystus jest Panem tak dla Żydów jak dla pogan. Bóg na tym etapie historii zbawienia traktuje i jednych i drugich na równi. Przypieczętował to chwilę później dar Ducha Świętego, który został wylany na pogan jeszcze przed chrztem (Dz 10,44-46). Piotr tym razem pominął, używany wcześniej w czasie głoszenia Ewangelii Żydom, tytuł Mesjasza, ponieważ miał przed sobą pogan, którzy mogli nie znać pism Starego Testamentu. Natomiast fakt obiecanych w Starym Przymierzu dóbr mesjańskich zamknął Piotr w słowach o Bogu: „Posłał swe słowo synom Izraela, zwiastując im pokój przez Chrystusa” (Dz 10,36).

Innym tytułem chrystologicznym, który pojawia się w kontekście głoszenia Ewangelii poganom to: „Sędzia żywych i umarłych”. Jest to w odniesieniu do Chrystusa tytuł szczególny, bo według proroków Starego Testamentu wyłącznie Jahwe sprawuje sąd ostateczny. Jest to więc typowe przeniesienie prerogatyw Boga Ojca na Syna Bożego i pośrednie potwierdzenie wiary w Boskość Jezusa.