Podstawową prawdą związaną z ziemskim życiem Syna Bożego, o którym mówił artykuł o Jego boskiej naturze, był narodzenie Chrystusa. W credo nicejskim przyjście na świat Chrystusa zostało ujęte w słowach: „dla nas ludzi i dla naszego zbawienia zstąpił z nieba i przyjął ciało za sprawą Ducha Świętego z Maryi Dziewicy i stał się człowiekiem”. Mówi się zatem o „zstąpieniu z nieba i przyjęciu ciała” i „staniu się człowiekiem”, oraz o dziewiczym Jego poczęciu i narodzeniu. Natomiast w wielu innych znanych nam Wyznaniach Wiary jest mowa o narodzeniu, co załatwia całą sprawę o wiele krócej. Mimo wszystko w jednym i drugim przypadku dane na temat przyjścia Chrystusa na świat są bardzo skromne. Bo czy to, gdy jest mowa o „zstąpieniu z nieba i przyjęciu ciała”, jak częściej mówiono na Wschodzie,  czy to gdy o „narodzeniu”, co bardziej wolał łaciński Zachód, przekaz jest bardzo skondensowany.

„Stanie się człowiekiem”, albo „narodzenie” są wydarzeniami związanymi z życiem każdego człowieka. Ludzie przychodzą na świat, co jest bardziej obrazowym wyrażeniem, albo się rodzą, co jest nazwą procesu, dzięki któremu człowiek pojawia się na świecie. Tak też było w przypadku Wcielonego Syna Bożego. Jedynym nadprzyrodzonym elementem, świadczącym o nadprzyrodzoności tego wydarzenia było to, że stało się to w wyniku dziewiczego poczęcia Maryi „za sprawą Ducha Świętego”. Prawda o dziewiczym poczęciu należała do tych prawd wiary, które były mocno i jasno eksponowane od samego początku. Teologiczne uzasadnienie znajdowano w tekstach Pisma Świętego, a w sposób bardzo popularny przedstawiały tę prawdę apokryfy o narodzeniu Chrystusa. Formuła „zstąpił z nieba” przypominała o tym, że On jednak istniał już wcześniej, a narodzenie ziemskie nie było początkiem Jego istnienia. Niebo kojarzone z Bogiem wskazywało rzeczywistość, w której wcześniej istniał.