Czy istnieje jakiś punkt, w którym koncentruje się cała chrystologia Josepha Ratzingera?

Sądzę, że takim punktem w chrystologii J. Ratzingera jest szczególna koncentracja na „godzinie Syna Człowieczego”, czyli na Jego wywyższeniu (por. J 12,32). Jest to moment wzniesienia się ponad siebie, który J. Ratzinger nazywa „otwarciem egzystencji”. Według niego treścią egzystencji Jezusa jest „byt od kogoś i dla kogoś”, a to jest właśnie „czystym otwarciem egzystencji”. Symbolem tego otwarcia jest zburzenie ścian Jego egzystencji na krzyżu. Św. Jan – wyjaśnia J. Ratzinger – „zamyka przedstawienie ziemskiego Jezusa obrazem egzystencji, której ściany zostały zburzone, która nie ma stałych granic, tylko istotnie jest czymś otwartym. «Jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok i natychmiast wypłynęła krew i woda» (J 19,34). W obrazie przebitego boku dochodzi u Jana do szczytu nie tylko scena ukrzyżowania, ale cała historia Jezusa. Teraz, po przebiciu włócznią, które kończy ziemskie Jego życie, Jego egzystencja jest całkowicie otwarta; teraz jest On całkowicie «dla», teraz już nie jest człowiekiem jednostkowym, tylko «Adamem», z którego boku utworzona jest Ewa, nowa ludzkość”[12]. Krzyż jest godziną Jezusa, Jego własną godziną, bo „Ten, który się całkowicie otworzył, który swój byt realizuje w przyjęciu i przekazaniu dalej, okazuje się tym, czym zawsze był najgłębiej, «Synem»”[13]. Właśnie na ten punkt, jak myślę, wskazuje również zachęta i tytuł jednej z publikacji J. Ratzingera: Patrzeć na Przebitego[14].