Panny mądre i głupie (Mt 25,1-13)

Kwestia Paruzji

Mateuszowe przypowieści zapisane w 24 i 25 rozdziale Ewangelii są wezwaniem do czujności. Odchodzący do nieba Jezus nakazuje uczniom: „idźcie i nauczajcie wszystkie narody udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28,19-20). Życie pierwotnego Kościoła naznaczone było radością płynącą z faktu odkupienia – męki, śmierci, zmartwychwstania a także wniebowstąpienia Chrystusa. Św. Łukasz w Dziejach Apostolskich zapisze, iż uczniowie stali wpatrując się w Jezusa, który wstępował do nieba. „Kiedy uporczywie wpatrywali się w Niego, jak wstępował do nieba, przystąpili do nich dwaj mężowie w białych szatach. I rzekli: «Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? Ten Jezus, wzięty od was do nieba, przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do nieba»” (Dz 1,10-11). Wtedy „z wielką radością wrócili do Jerozolimy, gdzie stale przebywali w świątyni, wielbiąc i błogosławiąc Boga” (Łk  24,52-53). Zesłanie Ducha Świętego było dla wszystkich potwierdzeniem prawdziwości zapowiedzi Jezusa. Kolejne wydarzenia kreślone przez Dzieje Apostolskie pokazują, iż w pierwotnej wspólnocie uczniów Chrystusa była niezwykle żywa nadzieja na rychły powrót Jezusa. Z całą mocą św. Łukasz podkreśla w swoim dziele, iż uczniowie Chrystusa wszystko mieli wspólne. „Nikt nie cierpiał niedostatku, bo właściciele pól albo domów sprzedawali je i przynosili pieniądze ze sprzedaży, i składali je u stóp Apostołów. Każdemu też rozdzielano według potrzeby” (Dz 4,34-35).