Jaką rolę w całym tekście odgrywa Duch Boży?

Występujący w tym analizowanym dzisiaj fragmencie dziesięciokrotnie termin rû^aḥ posiada różne znaczenia: od zwykłego „wiatru”, przez ludzkie „tchnienie” czyli „oddech”, aż po najbardziej wzniosłe „Duch Boży”. Ciekawe, iż właśnie to ostatnie znaczenie występuje na początku i na końcu tekstu, spinając go niczym klamra. „Duch Boży” jest tym, który działa w proroku (w. 1) oraz w całym Izraelu (w. 14). Ów Duch, który przenika wnętrze człowieka, uzdalnia proroka do poznania przyszłych losów narodu, ale także zapewnia doskonałe poznanie, którego podmiotem będzie cały lud wybrany: „Poznacie, że Ja jestem Pan!” (w. 13). Jahwe, obdarzając człowieka „Duchem Bożym”, odnawia w nim „ducha ludzkiego”: pogrążonemu w rozpaczy „przywraca ducha”, zaś pozbawionego nadziei „podnosi na duchu”.

Duch, który jest darem Boga dla człowieka, to „moc”, która nie tylko przywraca życie, ale też je przemienia. Duch staje się źródłem życia („byście żyli”; ww. 5.6.9.14), inspiracji („byście żyli według mych nakazów i przestrzegali prawa”; Ez 36,27) oraz nadziei („powiodę was do kraju waszego”; ww. 12.14). Chodzi więc o odnowienie całego jestestwa człowieka na płaszczyźnie fizycznej, psychicznej i duchowej.