Czy tak zobrazowane „szaty” Boga wskazują na jakąś niedostrzegalną rzeczywistość?

Lśniące światło obrazujące Boże „ubranie” wskazuje na samą obecność Boga. W ten sposób psalmista odrywa wzrok czytelnika od światła stworzonego i zwraca go w stronę światła niestworzonego, czyli odsyła bezpośrednio do Boga, który jest źródłem wszelkiego światła i wszelkiego istnienia.

A dalej, od Bożego „ubrania”, symbolizowanego przez pełną światła początkową scenę, dokąd prowadzi nas psalmista?

Po ukazaniu wielkości Stwórcy wyrażonej symboliką „światła”, psalmista odwołuje się do innego znaku Bożej transcendencji, jakim jest sfera „nieba”: „Rozciągnąłeś niebo jak namiot. Wznosisz swe komnaty ponad wodami, chmury są twoim rydwanem, poruszasz się na skrzydłach wiatrów. Wichry czynisz swymi posłańcami, a sługami swymi – płomienie ognia” (ww. 2b-4). Przytoczony fragment odzwierciedla klasyczny, zgodny ze starożytną kosmografią, trzyczęściowy układ przestrzeni tworzących wszechświat: niebo – ziemia - otchłań. Rozciągnięta przez Boga, jak beduiński namiot, sfera niebieska, która rozpościera się nad całą ziemią obrazuje miejsce Bożego zamieszkania. Niebo postrzegane jako Boży namiot stanowi jednocześnie konstrukcję służącą zatrzymaniu znajdujących się powyżej górnych wód, które w postaci atmosferycznych opadów spływają na ziemię. Dalej psalmista wymienia elementy przynależące do niebieskiej strefy: „chmury”, „wiatry” oraz „błyskawice”. Wymienione komponenty obrazują skład kosmicznego aparatu, który służy samemu Bogu. Warto w tym miejscu dodać, że elementy, jakie zostały zawarte w poetyckim obrazie niebieskiego mieszkania, zwłaszcza ogień i błyskawice, stanowią klasyczną oprawę teofanii, czyli opisów ukazujących objawiającego się Boga. W kolejnej strofie psalmista przenosi swój wzrok ze sfery nieba na obszar ziemi.