W jaki zatem sposób psalmista mówi o wszechmocnym Bogu, który o wszystkim wie?

Psalm 139 jest przede wszystkim modlitwą. Psalmista wchodzi w intymną rozmowę z Bogiem, którego czułej bliskości można doświadczyć we wszystkich życiowych sytuacjach. W tym akcie adoracji i modlitewnej refleksji autor psalmu mówi z najwyższym zachwytem o wszechwiedzy, wszechobecności oraz wszechmocy Boga, który przenika wszystko, co istnieje. Odkrywanie Bożych doskonałości i przymiotów uświadamia psalmiście istnienie, niewidocznych dla ludzkiego oka, silnych więzi, jakie łączą go z Bogiem. Ta refleksja o Bogu, który jest najwyższym dobrem człowieka prowadzi do przekonania, że życie ludzkie nie jest absolutną własnością człowieka, więc nie powinno się przeżywać go wyłącznie dla siebie. W pierwszej zasadniczej części tego modlitewnego utworu, jakim jest Psalm 139, modlący się psalmista akcentuje wszechwiedzę i wszechobecność Boga, dzięki którym człowiek może doświadczyć wyzwalającej bliskości i wspierającej obecności swego Stwórcy (ww. 1-18).