Samo opowiadanie o zesłaniu Ducha, które odnajdujemy w 2 rozdziale Dziejów Apostolskich to relacja, która jest w pierwszym odbiorze dość tajemnicza i naszpikowana biblijną symboliką. 

Słusznie zwrócił Pan uwagę na odniesienia do Biblii. Przede wszystkim, jeżeli chcemy zrozumieć ten opis, musimy zauważyć, że pisarz natchniony, w tym przypadku św. Łukasz, nie tylko przedstawia wydarzenie, ale stara się również podać jego interpretację, a pomaga mu w tym odwołanie się do biblijnych motywów. Zasygnalizujmy najważniejsze. Są trzy takie punkty.

Po pierwsze musimy pamiętać, że zesłanie Ducha Świętego zastępuje stare święto żydowskie ogłoszenia Prawa na Synaju, bo tym było święto Pięćdziesiątnicy. To nie przypadek, że zesłanie Ducha dokonuje się w ten a nie inny dzień. Zestawienie zesłania Ducha Świętego z dawnym świętem Izraela spowodowało, że opowiadanie bardzo przypomina teofanię na Synaju.

Po drugie wydarzenie Pięćdziesiątnicy jest związane z wniebowstąpieniem Pana Jezusa. Jedno i drugie wydarzenie jest odpowiednikiem i wypełnieniem tego, co było w Starym Testamencie. Mojżesz wstąpił na Synaj, aby otrzymać słowa życia (por. Wj 19,20). Potem zszedł do ludu, któremu je przekazał (por. Wj 19,25). Podobnie dzieje się z Jezusem. Został wywyższony na prawicę Ojca, aby otrzymać Ducha obietnicy i udzielić Go wspólnocie swoich uczniów.

Po trzecie, wydarzenie to trzeba traktować jako tekst programowy Dziejów Apostolskich i swoisty manifest tej księgi. Należy go zestawić z chrztem Pana Jezusa (Łk 3,21-22) oraz pierwszym nauczaniem w Nazarecie (Łk 4,16-30) na początku Łukaszowej ewangelii. W obydwu wypadkach ukazane są dwie siły, które dają mocny impuls wydarzeniom: Duch Święty i Słowo. W tym świetle dostrzega się łatwo, że dla autora Dziejów Apostolskich Duch Święty jest rzeczywistością istotną dla Kościoła, pobudza i zapewnia jego rozwój, tak jak Jezusowi dał impuls na początku publicznej działalności. Tutaj jest przewodnikiem misji ewangelizacyjnej.