Czy możemy wskazać korzenie – źródła pawłowych wskazań o Duchu Świętym?

Pawłowy obraz Ducha Świętego ma swoje niewątpliwe korzenie w nauce Starego Testamentu. Niewątpliwie na myśl Pawła miał także wpływ judaizmu międzytestamentalnego – nauki rabinów, z pewnością podczas przebywania młodego gorliwego faryzeusza w szkole Gamaliela (zob. Dz 22,3). Paweł także zna naukę Chrystusa głoszoną przez pierwotny Kościół. Szczególnie ważnym także dla nauki Apostoła Pawła o Duchu Świętym było jego osobiste doświadczenie i doświadczenie chrześcijańskich wspólnot, które utworzył.

A zatem Paweł jako prawdziwy Żyd, naukę o Duchu Świętym kreśli w duchu myśli Starego Przymierza.

Mówiąc o starotestamentalnych korzeniach myśli Apostoła Pawła trzeba zwrócić uwagę, że na kartach Starego Testamentu jedynie w Księdze proroka Izajasza oraz Psalmie 51 Duch Boży określany jest wprost mianem „świętego” (Iz 63,10-11; Ps 51,13). Prorok Izajasz pisząc o miłości Boga, który wyświadczył wielką dobroć dla domu Izraela, który wyświadczył miłosierdzie i obdarzył Swój lud licznymi łaskami, który powiedział „na pewno ci są moim ludem, synami, którzy Mnie nie zawiodą” (Iz 63,8), stwierdza finalnie, iż naród wybrany zbuntował się i zasmucił „Jego Świętego Ducha” (Iz 63,10). Stąd też Bóg, który był przyjacielem Swojego ludu, „zmienił się dla nich w nieprzyjaciela; On zaczął z nimi walczyć. Wtedy wspomnieli o dniach przeszłości” (Iz 63,10-11), a wspomniawszy o tych dniach zaczęli pytać „gdzież Ten, który wydobył z wody pasterza swej trzody? Gdzież Ten, który tchnął w jego wnętrze swego Świętego Ducha?” (Iz 63,11).