Dla Apostoła Pawła, podobnie jak w całej tradycji starotestamentalnej Duch jest jedyny i niezbadany. Reprezentuje On obecność i moc samego Boga. Prorok Izajasz wskazuje, iż wychodzący z niewoli egipskiej Izraelici mieli wsparcie Bożego Ducha (Iz 31,3). Izajasz uczy, iż Duch Pański jest obecny w Księdze Pańskiej (Iz 34,16), podkreśla także, że nikt nie zdoła zbadać Ducha Pana (Iz 40,13). Mając w sercu owe wskazania Paweł stwierdzi, iż Bóg jest jeden, a zatem jeden jest także Duch Boży, który obdarza Kościół swoimi darami (1Kor 12,4-11).

Na kartach Starego Testamentu określenie „Duch” kojarzone było również z proroctwami (zob. Lb 11,29; 1Sm 10,6; 19,20-24; Mi 3,8; Ez 11,5; Jl 3,1-2; Syr 48,12, 24). W przypadku proroków jednak, Duch przybiera zasadniczo charakter moralny i wiąże się ze sprawiedliwością, prawością i życiem według zasad Przymierza (Iz 4,4; 28,5-6; 59,21; 63,10; Ez 36,26-27; 39,27-29; Ps 51,10-11; 143,10). Nauka Starego Testamentu budzi nadzieję, że Duch jako moc związana z darem prorokowania, życia i zachowywania Przymierza, jest zapowiedzą i zaczynem przyszłego, szczęśliwego czasu (Iz 32,15; 44,3; Ez 36,25-27; 39,28-29; Jl 2,28-29).