Jan Paweł II przypomina o grzechu głównym współczesnego człowieka. Jest to, jak pisał także w adhortacji Reconciliatio et poenitentia „utrata poczucia grzechu” idąca w parze z „utratą poczucia Boga”. (DeV 47). Konsekwencją tego jest utrata wrażliwości na dobro i zło a następnie utrata wrażliwości na drugiego człowieka i poczucie samowystarczalności. Ducha Święty – Duch Prawdy pomaga człowiekowi wejść na drogę nawrócenia i poddać się miłosiernemu sądowi Boga. (por. DeV 47). „Duch Święty, który wedle słów Chrystusowych „przekonywa o grzechu”, jest Miłością Ojca i Syna, a jako Miłość jest Darem trynitarnym i równocześnie odwiecznym źródłem wszelkiego obdarowania stworzenia przez Boga." [DeV 39]. W sytuacji grzechu i cierpienia „W Bogu Duch-Miłość przetwarza sprawę grzechu ludzkiego w nowe obdarowanie zbawczą miłością" [DeV 39]. Misją Ducha świętego jest więc „przekonywać o grzechu” to znaczy objawić jak ten grzech „zostaje przezwyciężony w ofierze Baranka Bożego, który stał się „aż do śmierci” posłusznym Sługą, który naprawiając nieposłuszeństwo człowieka, dokonuje odkupienia świata”. (DeV 39)”.

W trzeciej części encykliki, zatytułowanej Duch który daje życie, Jan Paweł II ukazuje działania Ducha Świętego w kontekście przełomu tysiącleci i w perspektywie zbliżającego się Wielkiego Jubileuszu. Motyw Jubileuszu Roku 2000) jest bardzo jasny: „tajemnica Wcielenia dokonała się „za sprawą Ducha Świętego”. „Sprawił” ją Duch Święty, który — jako współistotny Ojcu i Synowi — jest w absolutnej tajemnicy Trójjedynego Boga: Osobą-Miłością, Darem nie stworzonym, a zarazem bezpośrednim źródłem wszelkiego obdarowania, jakie pochodzi od Boga — w porządku stworzenia; jest też bezpośrednią zasadą i jakby podmiotem samo udzielania się Boga w porządku łaski.” (DeV 50).