Można więc powiedzieć, że objawienie się Boga Izraelowi na Synaju jest w pewien sposób kontynuowane w Namiocie Spotkania, którego pojedyncze przestrzenie odpowiadają poszczególnym strefom góry Synaj. A czy wiemy, jak sam Namiot Spotkania wyglądał i gdzie był ustawiony?

Szczegółowe przepisy dotyczące budowy Namiotu Spotkania zostały przekazane przez Boga Mojżeszowi (Wj 25-31). Dwudziesty szósty rozdział Księgi Wyjścia zawiera opis konstrukcji Przybytku wraz z jego najbliższym otoczeniem oraz najdrobniejsze detale odnoszące się do wykończenia tego wyjątkowego miejsca kultu (Wj 26,1-37). Pomimo jednak drobiazgowego opisu, większość użytych w nim pojęć ma charakter ściśle techniczny, co nie pozostaje bez wpływu na dokładność samego przekładu tych fragmentów. Stąd też, nie wchodząc w szczegóły, można powiedzieć, że Namiot Spotkania był niewielką budowlą mającą kształt prostokąta, podzielonego na dwie części. Jedna z nich to „miejsce najświętsze”, gdzie przechowywano „Arkę Przymierza”. To małe, kwadratowe pomieszczenie, oddzielała od dalszej części namiotu wewnętrzna „zasłona (hebr. parōket) świętego mieszkania”: „Sporządzisz zasłonę z fioletowej i czerwonej purpury, z karmazynu i bisioru, a na niej wyhaftujesz cheruby. Zasłonę zawiesisz na czterech słupach z drewna akacjowego, pokrytych złotem, zaopatrzonych w złote haki i opartych na czterech srebrnych podstawkach. Na hakach umocujesz zasłonę, a za nią umieścisz Arkę Świadectwa. Zasłona oddzielać będzie miejsce święte od miejsca najświętszego” (Wj 26,31-33). Dzięki zawieszeniu w Namiocie Spotkania wewnętrznej zasłony zostały stworzone dwa pomieszczenia – „miejsce święte” i „najświętsze” – symbolizujące w pewien sposób dwa światy: jeden obejmował największą świętość, a drugi zawierał wszystko to, co pomagało zbliżyć się do tej pierwszej rzeczywistości. Zgodnie z przywołanym fragmentem dalsza część Przybytku, oddzielona kurtyną od „miejsca najświętszego”, nazywała się „miejscem świętym”. W tej usytuowanej na wschód od „miejsca najświętszego” auli był umieszczony „złoty ołtarz” (hebr. mizbēaḥ hazzāhāb), „czysty świecznik” (hebr. hammenōrā(h) haṭṭehōrā(h)) oraz „stół” (hebr. hašulḥān) na chleby pokładne (Kpł 24,2-9). Stół i świecznik były ustawione naprzeciw siebie, odpowiednio po północnej i południowej stronie Przybytku (Wj 26,35). U wejścia do Przybytku była zawieszona druga zasłona, oddzielająca całą konstrukcję Namiotu Spotkania od dziedzińca zewnętrznego, gdzie znajdował się „ołtarz całopalenia” (hebr. mizbēaḥ hāʽôlā(h)), a obok niego wielki „zbiornik na wodę” (hebr. hakkîjjôr): „Ustawisz ołtarz całopalenia przed wejściem do przybytku w Namiocie Spotkania. Kadź umieścisz pomiędzy Namiotem Spotkania a ołtarzem i napełnisz ją wodą. Ustawisz też dziedziniec dookoła i zawiesisz zasłonę u wejścia na dziedziniec” (Wj 40,6-8). Struktura architektoniczna całego kompleksu świątynnego jest bardzo logiczna: w centrum „miejsce najświętsze”, w którym znajdowała się „Arka Przymierza”, symbolizująca Bożą obecność, a dalej zewnętrzne elementy sanktuarium, umożliwiające wybranemu narodowi spotkanie z Bogiem. Namiot Spotkania, o którym mówi tradycja kapłańska (P) znajdował się zawsze w centrum obozu Izraelitów (Lb 2,1-31), a więc w miejscu, gdzie sprawowano kult. Namiot Spotkania (hebr. ʼōhel môʽēd) oraz święta liturgiczne (hebr. môʽǎdîm) oznaczają więc „miejsce” i „czasy”, które wybiera Bóg, by spotkać się ze wspólnotą (hebr. ʽēdā(h)) Izraela. Można zatem powiedzieć, że Namiot Spotkania staje się w pewien sposób „Namiotem Zgromadzenia” o charakterze świątecznym. W określonym bowiem czasie i miejscu, przy Namiocie Spotkania, wykonywane są czynności rytualne umożliwiające kontakt pomiędzy świętym Bogiem a grzeszną społecznością Izraela.