W epoce patriarchów Izraelici nie mieli sanktuarium, choć mieli „Miejsca Święte” – zazwyczaj miejsca wcześniejszej teofanii, na których „wzywali imienia Jahwe”. Do takich miejsc zaliczyć należy: Betel (Rdz 12,8; 28,17-18), Beer-Szebę (Rdz 26,25), Sychem (Rdz 33,18-20). Podczas wędrówki przez pustynię z Egiptu do Ziemi Obiecanej Izraelici również mieli swoje „Miejsce Święte” – „Namiot Spotkania” oraz „Arkę Przymierza” – które tworzyły jedno przenośne sanktuarium (por. Wj 33,7-11).

Przybytek, którego wyidealizowany opis podaje Księga Wyjścia (por. Wj 26 – 27) pozostaje pod częściową inspiracją przyszłej świątyni, jest miejscem spotkania ludu z Bogiem (Lb 1,1). W epoce późniejszej do znanych sanktuariów izraelskich należały: Szilo (1 Sm 1,9), Gilgal (Joz 4,29; 5,10; Sdz 3,19; 1 Sm 10,8; 11,4-5; 13,47; Oz 12,12; Am 4,4; 5,5), Gibeon (1 Krl 3,4-5; 9,2; 1 KRn 16,39; 21,29; 2 Krn 1,3), Sychem (Joz 24,1.25-28) oraz Beer-Szeba (Am 5,5).

Wreszcie Dawid po zdobyciu Jerozolimy – twierdzy należącej do Jebusytów – uczynił z niej stolicę swego królestwa (por. 2 Sm 5,1-12). Zakłada też w mieście sanktuarium wspólne dla wszystkich pokoleń izraelskich (por. 2 Sm 6). Tym samym stolica polityczna staje się jednocześnie stolicą religijną. Król zamierzał też wybudować w niej świątynię dla Jahwe (por. 2 Sm 7,2), jednakże zgodnie z wyrażoną przez usta proroka Natana boską decyzją (2 Sm 7,4-17) zamiar ten zrealizował dopiero jego syn i następca na tronie – Salomon (por. 1 Krl 6 – 8).

Mimo wszystko, Dawidowi przypisuje się dużą rolę w tym dziele: chociaż sam nie zbudował świątyni, nie rozpoczął nawet budowy, to jednak przygotował wszystko do tego przedsięwzięcia. To Dawid nakreślił plany świątyni, jej sprzętów i urządzeń, zgromadził materiał na budowę i przedmioty kultu, utworzył ekipy robotników, ustanowił klasy kapłanów i przydzielił im funkcje (1 Krn 22 – 28). Można więc powiedzieć, że Dawid traktował sprawę budowy Świątyni w Jerozolimie jako swój testament.