Czym jest „Królestwo Boże” według Starego Testamentu?

Wyrażenie „Królestwo Boże” kojarzy się nam – zresztą bardzo słusznie! – raczej z Nowym Testamentem i nauczaniem Jezusa zapisanym w Ewangeliach. Jednakże jego początków należy szukać już w Starym Testamencie. Odpowiednikiem nowotestamentowego greckiego he basileia tou theou jest starotestamentowe hebrajskie malkût Jahwe. Choć w takiej postaci fraza taka występuje niezwykle rzadko i to raczej w późniejszych tekstach (np. 1 Krn 17,14; 28,5; 2 Krn 13,8; Ps 103,9; 145,11-13), to jednak sama idea w niej zawarta jest obecna znacznie częściej w Biblii Hebrajskiej.

Hebrajski termin malkût kryje w sobie podwójne znaczenie: określa zarówno władzę królewską, jak też obszar, na którym owa władza jest sprawowana. Funkcja rządzenia i panowania oraz zasięg sprawowania tejże władzy są więc ze sobą nierozdzielnie powiązane. W odniesieniu do Jahwe w zdecydowanej większości tekstów podkreślony jest pierwszy aspekt, a zatem wskazane jest tłumaczenie wyrażenia malkût Jahwe jako: „Królowanie Boga”. Jednakże niekiedy chodzi również o szczególny – najczęściej uniwersalistyczny – zakres tejże władzy, albo też wyjątkowy stan, w którym to panowanie Jahwe objawia się w całej pełni – wówczas mówimy o „Królestwie Bożym”.