Dalej Bóg przez usta proroka opisuje piękno swej Oblubienicy:

„Następnie przyodziałem cię wyszywaną szatą, obułem cię w trzewiki z miękkiej skórki, opasałem bisiorem i okryłem jedwabiem. Ozdobiłem cię klejnotami, włożyłem bransolety na twoje ręce i naszyjnik na twoją szyję. Włożyłem też pierścień w twój nos, kolczyki w twoje uszy i wspaniały diadem na twoją głowę. Zostałaś ozdobiona złotem i srebrem, przyodziana w bisior oraz szaty jedwabne i wyszywane. Jadałaś najczystszą mąkę, miód i oliwę. Stawałaś się z dnia na dzień piękniejsza i doszłaś aż do godności królewskiej. Rozeszła się twoja sława między narodami dzięki twej piękności, bo była ona doskonała z powodu ozdób, w które cię wyposażyłem – wyrocznia Jahwe!” (Ez 16,10-14).

W tej samej konwencji pozostaje Trito-Izajasz, który kreśli świetlaną przyszłość Izraela jako przywróconej do łask Oblubienicy Jahwe (Iz 62,5):

„Będziesz prześliczną koroną w rękach Jahwe,

królewskim diademem w dłoni twego Boga.

Nie będą więcej mówić o tobie: «Porzucona!»,

o krainie twojej już nie powiedzą: «Spustoszona!».

Raczej cię nazwą: «Moje w niej upodobanie!»,

zaś krainę twoją: «Poślubiona!».

Albowiem spodobałaś się Jahwe

i twoja kraina otrzyma męża,

bo jak młodzieniec poślubia dziewicę,

tak twój Budowniczy ciebie poślubi,

i jak oblubieniec weseli się oblubienicą,

tak twój Bóg uraduje się tobą!” (Iz 62,3-5).

Idea związku małżeńskiego winna uzmysłowić ludowi wybranemu świętość przymierza synajskiego i obowiązek całkowitej wierności wobec Jahwe (por. Oz 2,18-22; Iz 54,5-6; Jr 3,6-13; Ez 23).