Oblubienica Pańska

Podczas tegorocznych spotkań Radiowo – Internetowego Studium Biblijnego naszą uwagę koncentrujemy na tajemnicy Kościoła Świętego. Dzisiaj dobiega końca część wykładów poświęcona Staremu Testamentowi. W kolejne niedziele zatrzymywaliśmy się najpierw na ludzie wybranym Starego Przymierza będącym typem ludu wybranego Nowego Przymierza, a następnie na kolejnych starotestamentowych figurach Kościoła. Warto więc może na wstępie dzisiejszego wykładu pokusić się o małe podsumowanie dotychczasowych rozważań.

Podczas gdy dzisiaj najczęściej dostrzega się w Kościele jedynie jego ludzką stronę i uważa się go za społeczność złożoną z ludzi powiązanych między sobą tymi samymi prawdami wiary oraz tym samym sposobem sprawowania kultu, Biblia ukazuje Kościół przede wszystkim jako tajemnicę – niegdyś ukrytą w Bogu, a obecnie już ujawnioną i po części zrealizowaną (por. Ef 1,9-10; Rz 16,25-27). To jest cała prawda o tej bosko-ludzkiej instytucji, która została nazwana „Kościołem”.

Zapowiedź Kościoła stanowi lud boży Starego Testamentu – Izrael – określany hebrajskim terminem qehal Jahwe – „zgromadzenie Jahwe”, określającym zwłaszcza zebraną na liturgii wspólnotę oddającą cześć Bogu. W ten sposób była nazywana społeczność izraelska podczas wędrówki przez pustynię – m.in. pod Synajem (por. np. Pwt 4,10) czy na stepach Moabu (por. np. Pwt 31,30), ale także już w Ziemi Obiecanej – zarówno podczas jej zdobywania i zasiedlania (por. np. Joz 8,35; Sdz 20,2), jak też w epoce monarchii oraz po wygnaniu babilońskim (por. np. 1 Krn 28,8; Ne 8,2). Odpowiednikiem hebrajskiego qehal Jahwe w Starym Testamencie stanie się greckie ekklesia w Nowym Testamencie, które z czasem stanie się „Kościołem” – nazwą własną wspólnoty uczniów Chrystusa.