Zatem można powiedzieć, że wspólnota Kościoła to prawdziwy lud Abrahama.

Kościół to lud Boży zapowiedziany i przygotowany przez lud Izraela. Będąc zaś prawdziwym ludem Abrahama, powinien wejść na świat i być w nim odpowiedzią na grzech, na rozdarcie i na śmierć, która jest skutkiem grzechu (Rz 4,11-12). Starotestamentalne opowiadanie o potopie, pokazuje Izraelowi przykład sprawiedliwego – którym był Noe, który stał się głową nowego stworzenia po wielkim rozpowszechnieniu się grzechu. Owo powszechne ocalenie, zesłane za pośrednictwem wody na potomków Noego, było zapowiedzią zbawienia – o wiele bardziej skutecznego – które miał przynieść Chrystus. W tym duchu Apostoł Piotr zapisze „Chrystus umarł za grzechy, sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby was do Boga przyprowadzić; zabity wprawdzie na ciele, ale powołany do życia Duchem. W nim poszedł ogłosić zbawienie nawet duchom zamkniętym w więzieniu, niegdyś nieposłusznym, gdy za dni Noego cierpliwość Boża oczekiwała, a budowana była arka, w której niewielu, to jest osiem dusz, zostało uratowanych przez wodę. Teraz również zgodnie z tym wzorem ratuje was ona we chrzcie nie przez obmycie brudu cielesnego, ale przez zwróconą do Boga prośbę o dobre sumienie, dzięki zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa. On jest po prawicy Bożej, gdyż poszedł do nieba, gdzie poddani Mu zostali Aniołowie i Władze, i Moce”  (1P 3,18-22).