Kościół w Ewangelii św. Mateusza

Co to znaczy, że Kościół jest wspólnotą Jezusa Chrystusa?

Szczególną funkcję w wewnętrznej strukturze Kościoła pełni Jezus, gdyż jest On: 1) obiecanym Mesjaszem; 2) Panem (Kyrios), który jest zamieszkaniem (šekinah) Boga wśród swego ludu; 3) Twórcą, więzią jedności i fundamentem Kościoła; 4) Mistrzem nowej wspólnoty. Jezus jest twórcą, więzią jedności i fundamentem Kościoła.

Św. Mateusz łączy bardzo ściśle Kościół z Jezusem. Według niego Chrystus buduje wspólnotę etapami. Pierwszym jest przepowiadanie królestwa niebieskiego. Drugi etap obejmuje gromadzenie i formację uczniów, a szczególnie Dwunastu (Mt 10,17-25; 13,10-17). Liczba dwanaście jest świadomie użytym symbolem. Jezus, wybierając Dwunastu, wzoruje Kościół na starym Izraelu, uformowanym z dwunastu pokoleń. Dwunastu uczniów stanowi fundament nowego ludu Bożego (por. Mt 19,27-28). Jezus wyrabia w nich świadomość, że znaleźli się u podstaw nowej ekonomii.

Św. Mateusz łączy bardzo wyraźnie ustanowienie Kościoła z tajemnicą paschalną Jezusa, tj. z Jego śmiercią i zmartwychwstaniem. Z pierwszą paschą łączyło się ściśle Przymierze zawarte między Bogiem a Izraelem w czasie wyjścia z niewoli egipskiej. Do niego nawiązują wyraźnie Mateuszowe słowa o ustanowieniu Eucharystii: „To jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów” (Mt 26,28). Jest to wyraźne nawiązanie do słów Mojżesza, wypowiedzianych w momencie zawierania Przymierza na Synaju: „Oto krew przymierza, które Pan zawarł z wami” (Wj 24,8). Wyraźna aluzja do Starego Przymierza oznacza, że Jezus ustanawia nową ekonomię w miejsce tej, której pośrednikiem był Mojżesz. Ustanawia Nowe Przymierze w czasie uczty-wieczerzy. Zawarcie Przymierza Synajskiego również połączone było z ucztą sakralną (Wj 24,3-8). Prorocy bardzo często łączyli ideę Nowego Przymierza z ucztą mesjańską (Iz 25,6-12; 55,1-5; 65,12-14; por. Mt 22,1-14). Ostatnia Wieczerza jest więc ucztą mesjańską, zapowiedzianą w Starym Testamencie. Obok ołtarza, który symbolizował Boga, Mojżesz polecił ustawić 12 słupów kamiennych, które oznaczały 12 pokoleń izraelskich, czyli cały lud Boży. Następnie pokropił krwią ołtarz i lud. Być może pokropił owe 12 słupów kamiennych, które symbolizowały cały naród, dla podkreślenia jego ścisłej łączności z Bogiem. W Nowym Przymierzu Chrystus ofiaruje własną Krew 12 Apostołom, którzy stanowią pierwociny nowego Izraela. Są prawdziwymi żywymi kamieniami, położonymi jako fundament nowego ludu Bożego, czyli Kościoła (por. Ef 3,20; Ap 21,24), który jest ludem świętym i ludem kapłańskim (1 P 2,5-9). Apostołowie – żywe kamienie – nie tylko zostają pokropieni krwią, ale ją spożywają, ponieważ przynależność do ludu Bożego nie jest tylko zewnętrzna, lecz wewnętrzna. Wreszcie nowa ofiara, której krew realizuje skutecznie definitywną jedność między Bogiem a ludźmi, zastępuje ofiary zwierząt Starego Testamentu. Tajemnica Przymierza, czyli tajemnica związku Boga z ludźmi, osiąga swe zwieńczenie. W ten sposób Nowe Przymierze łączy się ściśle ze Starym, a równocześnie je przewyższa i doskonali. Gest Jezusa i Jego słowa mają charakter eklezjotwórczy: Chrystus formuje wspólnotę Nowego Przymierza, nowy lud Boży – Kościół. Ta wspólnota przewyższa starą, gdyż pośrednikiem Nowego Przymierza nie jest Mojżesz, ale Jezus Chrystus, Syn Boży. Ponadto zostało ono przypieczętowane nie tylko krwią zwierząt, ale Krwią Syna Bożego. Dlatego wspólnota Nowego Przymierza przewyższa w swej doskonałości wspólnotę Starego Przymierza.

Jezus jest nie tylko założycielem Kościoła. Jest także Pasterzem, który szuka zaginionych owiec (Mt 15,25; 23,37), a równocześnie ostoją i wzorem życia, ustanowionej przez siebie wspólnoty (Mt 11,29). Nowy lud Boży, patrząc na Jezusa, widzi w Nim urzeczywistnienie tego, czego Bóg od niego oczekuje (Mt 10,40). W Jego imię zbierają się jej członkowie, On zaś jest zawsze z nimi i pozostanie z tą wspólnotą aż do skończenia świata (Mt 18,20; 28,20). Łączność między członkami wspólnoty nowego Izraela a Nim jest tak ścisła, że zaparcie się Chrystusa przez ucznia powoduje, że Jezus wyrzeknie się członka wspólnoty wobec Ojca Niebieskiego (Mt 10,32-33).