Dzieje Apostolskie - dzieje Kościoła, cz. IV

Jest to droga Żydów od zachwytu Dobrą Nowiną do sprzeciwu i prześladowania chrześcijan.

Dokładnie narracja Dz przechodzi powoli od początko­wego podziwu dla nowej religii (5,13) do stałego prześladowania uczniów w następnych rozdziałach. Trzeba jednak zauważyć inny aspekt tego procesu. Mianowicie czas formowania się wspólnoty Kościoła zbiega się z rozdziałem, do jakiego dochodzi w Izraelu w obliczu chrześcijaństwa. Mo­mentem przełomowym jest historia Szczepana. Według opisu Dziejów w Jero­zolimie tworzy się z Żydów „lud żydowski" (gr. laos tōn Ioudaiōn - 12,11), który odrzuca Dobrą Nowinę. Wyrażenie „lud żydowski" przywołuje inne, ex ethnōn laon w 15,14, gdzie stwierdza się, że Bóg utworzył sobie lud spośród pogan. Za pomocą wyrażenia „lud żydowski" Łukasz sygnalizuje definitywny rozdział, do jakiego dochodzi w Jerozolimie między judeochrześcijanami a Żydami. Wrogość Żydów przybrała rozmiary tak wielkie, że tym razem Piotr musi opuścić miasto (12,17), które wcześniej było dla apostołów bezpieczne (por. 8,lb). Począwszy od Dz 12 lud żydowski jest w przeważającej mierze synonimem tych, którzy sprzeciwiają się głoszeniu Dobrej Nowiny.