Sakramenty Kościoła. Wprowadzenie do teologii sakramentów

Odsłania się więc teraz przed nami sens sakramentów chrześcijańskich. Jedynym ich sensem jest włączanie człowieka w kontekst historyczny pochodzący od Chrystusa. Dlatego przyjmowanie sakramentów chrześcijańskich oznacza włączanie w historię wywodzącą się od Chrystusa. Wierzymy, że ta ocalająca historia jest historią zbawczą, że otwiera przed człowiekiem dający mu autentyczne życie kontekst historyczny i doprowadza go do jego jedności z Bogiem[16].

„Ta analiza sakramentalnego wymiaru chrześcijańskiej rzeczywistości niespostrzeżenie doprowadziła nas już do ściślejszego dogmatycznego pojęcia sakramentu w dzisiejszej teologii. W swoim czasie poznaliśmy w Katechizmie jego główne cechy charakterystyczne: ustanowienie przez Jezusa Chrystusa – znak zewnętrzny – wewnętrzna łaska. Teraz powinno być dla nas wystarczająco jasne, dlaczego te trzy cechy występują razem i w jaki sposób tworzą rzeczywistość sakramentu. Rzeczywistości widzialne, które dzięki strukturze danej im już w akcie stworzenia są niejako przejrzyste i mogą ukazywać Boga Stwórcę, teraz w wyniku włączenia ich w kontekst historii Chrystusa i  przez pełnienie zadania pośredników tego nowego kontekstu historycznego nabrały nowego, decydującego dla egzystencji znaczenia. Teraz, po otrzymaniu funkcji wprowadzania człowieka w tę sferę historii, stały się […] rzeczywistymi mocami zbawczymi i zadatkiem przyszłej chwały”[17].