Starotestamentowe „Święto Żniw” objawia nowe „żniwa” Ducha Świętego

Starotestamentowy świąteczny kalendarz uroczystości obchodzonych na wiosnę, a więc w miesiącu nisan (marzec-kwiecień) otwiera Pascha (hebr. pesaḥ; aram. pasḥā’), która łączy się bezpośrednio z tygodniem Przaśników (hebr. maccôt). Żydowska wspólnota świętuje w czasie tych dni na nowo wydarzenie, jakim było wybawienie Izraelitów z niewoli egipskiej (Kpł 23,5-8). Kolejnym jest Święto Pierwocin (hebr. rēšît), czyli ofiarowania Bogu pierwszego snopa jęczmienia, który pochodził z rozpoczętych żniw (Kpł 23,9-14). Kalendarz wiosennych uroczystości zamyka Święto Tygodni (hebr. ḥāg šābuʻōt), zwane później Pięćdziesiątnicą (gr. pentēkostē, Tb 2,1; 2Mch 12,32; Dz 2,1), które obchodzono już na początku lata, po pięćdziesięciu dniach od Święta Pierwocin, kiedy zebrano z pól pszenicę: „Od dnia, który wypada zaraz po szabacie, a w którym przyniesiecie snop na obrzęd kołysania, odliczycie sobie siedem pełnych tygodni, aż do dnia, który wypadnie nazajutrz po siódmym szabacie. Odliczycie pięćdziesiąt dni i wtedy złożycie na cześć PANA nową ofiarę pokarmową” (Kpł 23,15-16). Święto Tygodni zamyka Paschę jako dopełnienie obchodów tego wydarzenia, ponieważ wyzwolenie z egipskiej niewoli stanowi jedynie etap w kształtowaniu ludzkiej wolności, która swoją pełnię uzyskuje w wezwaniu do służby Bogu, czego wyrazem jest przyjęcie Bożego prawa. Stąd też późniejszy judaizm celebrował w tym czasie zawarcie przymierza u stóp góry Synaj, które miało miejsce w trzecim miesiącu od wyjścia z niewoli egipskiej (Wj 19,1), dziękując Bogu za otrzymany wtedy dar Tory (Prawa) (Kpł 23,15-22). Pokonanie odległej drogi z Egiptu do Synaju, zobrazowanej liturgicznym przebyciem drogi od Paschy do Pięćdziesiątnicy, wyraża przejście z niewoli do prawdziwej wolności, polegającej na przyjęciu Bożej woli, wyrażonej w przykazaniach. Paschalne misterium Chrystusa, ześrodkowane na tajemnicy jego śmierci i zmartwychwstania, także dopełnia się w dzień Pięćdziesiątnicy, w zesłaniu Ducha Świętego. Ponieważ teologia bierzmowania wiąże się ściśle z tajemnicą odrodzenia z grzechów, co dzięki mocy Ducha Świętego prowadzi do osiągnięcie nowego życia, a sakramentalnym urzeczywistnieniem tego przejścia jest właśnie bierzmowanie. Pięćdziesiątnica, która wyrasta z tajemnicy paschalnej Chrystusa stanowi bowiem „nowy początek” udzielania się Boga w Duchu Świętym. Ponieważ pierwsza chrześcijańska Pięćdziesiątnica miała miejsce w dniu żydowskiej Pięćdziesiątnicy (por. Dz 2,1), stąd też Chrześcijanie wykorzystując przekazany w Księdze Kapłańskiej kalendarz obliczają datę uroczystości Zesłania Ducha Świętego właśnie na pięćdziesiąty dzień od Wielkanocy. Jezus Chrystus przez ofiarę krzyża otworzył drogę Duchowi Świętemu, który przez głoszenie dobrej nowiny o Synu Bożym zaczął skutecznie działać od dnia Pięćdziesiątnicy. Można powiedzieć, że apostołowie stali się żniwiarzami tego, co Chrystus posiał za sprawą Ducha Świętego w dniu Pięćdziesiątnicy: zebrali wtedy obfite żniwo (por. Dz 2,41). W pewien sposób dzień Pięćdziesiątnicy obchodzony po zbiorach pszenicy zbiega się z początkiem pierwszego żniwa nowych czasów, które zapoczątkował Chrystus, a jest nim zesłanie Ducha Świętego.