Lektura Pięcioksięgu pozwala zaobserwować, że podczas wędrówki Izraelitów przez pustynię funkcje kapłańskie sprawowało pokolenie Lewiego (lewici). Teksty tworzące pierwszą część hebrajskiej Biblii akcentują fakt, że to pokolenie, a zwłaszcza należący do niego ród Aarona, zostało wyłączone spośród reszty Izraela, by oddać się sprawowaniu oficjalnego kultu (Lb 3,10; 17,5; 18,7). Dlatego też Mojżesz pochodzący od Kehata (Kehat był ojcem Amrama, ojca Mojżesza – Wj 6,18.20), jednego z synów Lewiego (Wj 6,16-25), nie tylko przewodził narodowi wybranemu, ale jako lewita (Wj 2,1), sprawował również funkcje kapłańskie: osobiście złożył ofiarę pieczętującą synajskie przymierze (Wj 24,4-8), zainicjował oficjalny i obowiązujący kult (Wj 40,14-33), a także konsekrował przez namaszczenie Aarona i jego synów (Wj 29; Kpł 8). Od tego wydarzenia urzędowe kapłaństwo w Izraelu ściśle zostało związane z potomkami Aarona (Wj 27,21). Warto w tym miejscu dodać, że żydowski kapłan jest przedmiotem powołania zbiorowego („kapłan Aaron i jego synowie”; nie mówi się, jak dzisiaj, o powołaniu do kapłaństwa jednostki, która przyjmuje je osobiście, a następnie jest ono uznane przez wspólnotę wiernych), sięgającego założyciela rodu, gdyż przynależał do konkretnej linii w pokoleniu Lewiego.