Kapłaństwo w ekonomii zbawienia Starego Testamentu - Pięcioksiąg

Odrębna społeczna klasa kapłanów wraz z hierarchią kapłańską (arcykapłanem na czele) ustaliła się w okresie izraelskiej monarchii, tworząc instytucję zorganizowaną wokół jerozolimskiej świątyni. Arcykapłani, prawdopodobnie potomkowie kapłana Sadoka (Sadok namaścił na króla Salomona – 1Krl 1,39), pełnili swój urząd w Jerozolimie od Salomona aż do przesiedlenia babilońskiego (VI w. przed Chr.). Rozwój hierarchicznego kapłaństwa przypadł na okres po niewoli babilońskiej: wtedy utworzyły się rody kapłańskie. Duża ilość kapłanów nie pozwalała wszystkim w tym samym czasie sprawować posług w sanktuarium, dlatego też dokonał się podział na 24 oddziały rodzin kapłańskich, z których każdy posługiwał w świątyni przez jeden tydzień, tylko w święta (Pascha, Pięćdziesiątnica i Święto Namiotów). Kapłani, którzy mieli pełnić różnego rodzaju posługi w sanktuarium byli wyznaczani losowo (Łk 1,9).