Ewangelista Starego Testamentu

Na uwagę w tym kontekście zasługuje fakt, że opisując cudowne poczęcie i narodzenie Jezusa, Ewangelista Mateusz skonkludował ten opis następującym stwierdzeniem: „A stało się to wszystko, aby się wypełniło słowo Pańskie powiedziane przez Proroka: Oto Dziewica pocznie i porodzi Syna, któremu nadadzą imię Emmanuel, to znaczy: «Bóg z nami»” (Mt 1,22-23). W stwierdzeniu tym tkwi tak zwana idea „wypełnienia”: wszystko, co „stało się”, o czym uprzednio mówił Anioł, stanowiło wypełnienie się Bożego słowa, czyli Bożych zamiarów, zapowiedzianych przed wiekami przez proroka Izajasza. Należy w tym miejscu zaznaczyć, że Ewangelista posłużył się cytatem z Izajasza w wersji LXX, gdzie na określenie matki Emmanuela występuje słowo parthénos - „dziewica, panna”. A zatem przekaz Ewangelisty Mateusza jest jednoznaczny: matką, o której prorokował w VIII w. przed Chr. prorok Izajasz, miała być Maryja - dziewicza Matka Syna Bożego, Emmanuelem natomiast Jezus Chrystus - Bóg, który przyjmując ludzką naturę zamieszkał pośród swojego ludu (por. J 1,14), stając się rzeczywiście „Bogiem z nami” (Mt 1,23).

Jak wynika z przekazu biblijnego, konkretne okoliczności historyczne stały się okazją do wygłoszenia przez Izajasza proroctwa, dotyczącego szczególnego znaku, który miał potwierdzić wiarygodność obietnic złożonych przez Boga narodowi wybranemu, a szczególnie dynastii Dawidowej. Tym znakiem miało być dziewicze poczęcie oraz zrodzenie potomka o teoforycznym imieniu Emmanuel. Chociaż na przestrzeni wieków wśród egzegetów pojawiło się wiele różnych interpretacji proroctwa Izajaszowego, to jednak z punktu widzenia Nowego Testamentu nie ma wątpliwości, że proroctwo to w pełni zrealizowało się w osobie Maryi, dziewiczej Matki Jezusa Chrystusa oraz Jej Syna narodzonego za sprawą Ducha Świętego. A zatem zapowiadana przez Izajasza hā‘almāh to „Dziewica poślubiona mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja” (Łk 1,27).