„Pociągnij mnie za sobą!”. Oblubienica typem Maryi - Dziewiczej Matki wniebowziętej i zjednoczonej w miłości z Bogiem

Już w pierwszych słowach oblubienica wyraża pragnienie trwałego przebywania ze swym oblubieńcem: „Pociągnij mnie za sobą! Pobiegnijmy! Wprowadź mnie, królu, w twe komnaty! Cieszyć się będziemy i weselić tobą, i sławić twą miłość nad wino (...)” (Pnp 1,4). Jak podkreśla oblubienica, przebywanie z oblubieńcem, z którym łączą ją mocne więzi miłości, będzie źródłem wielkiej radości i wesela. Na szczególną uwagę w tym kontekście zasługuje obecny w całym corpus Pieśni nad pieśniami motyw poszukiwania i  tęsknoty oblubienicy za swym oblubieńcem (zob. np. Pnp 1,7; 3,1-4). Poszukiwanie go oraz tęsknota za nim jest wyrazem wielkiego pragnienia oblubienicy, aby się zjednoczyć z oblubieńcem i być z nim na zawsze razem.

Tego rodzaju tęsknotę wyrażają również słowa oblubienicy zwarte w końcowej części Pieśni nad pieśniami: „Połóż mię jak pieczęć na twoim sercu, jak pieczęć na twoim ramieniu, bo jak śmierć potężna jest miłość, a zazdrość jej nieprzejednana jak Szeol, żar jej to żar ognia, płomień Pański. Wody wielkie nie zdołają ugasić miłości, nie zatopią jej rzeki. Jeśliby kto oddał za miłość całe bogactwo swego domu, pogardzą nim tylko” (Pnp 8,6-7). W pierwszej kolejności na uwagę zasługuje wzmianka o pieczęci. Noszono ją zazwyczaj na sznurku lub kosztownym łańcuszku, umocowanym na szyi, ale także na ramieniu. Pieczęć, czy też sygnet symbolizował osobę jej właściciela (zob. np. Rdz 38,18; Jr 22,24). Z sygnetem nigdy nie rozstawano się. Przekazanie go komuś oznaczało całkowite związanie się z nim na zawsze. Pragnienie oblubienicy, aby oblubienic jak pieczęć przyłożył ją do swego serca czy też ramienia, oznacza jej bezgraniczną wolę przekazania siebie bez reszty oblubieńcowi. To z kolei świadczy o wielkim pragnieniu oblubienicy ścisłego zjednoczenia się z nim.