"Tyś krzak Mojżeszów, boskim ogniem gorejąca"

Odrzucony przez faraona i swoich hebrajskich braci

Wyjaśniając etymologię imienia Mojżesza (hebr. Mōšeh) autor Księgi Wyjścia odwołuje się do hebrajskiego czasownika māšāh, który oznacza „wyciągnąć”: córka faraona ocalonemu z wody chłopcu nadaje imię Mojżesz, uzasadniając ten wybór słowami: „Wyciągnęłam go z wody” (Wj 2,10). Prawdopodobnie imię Mojżesz posiada źródłosłów egipski: zaczerpnięty z tego języka termin „urodzić” (msj), poprzedzony elementem religijnym, nadawał danemu imieniu charakter teoforyczny (por. Ramses, Tutmosis). Możliwe, że imię „Mojżesz” przyjmuje kształt hebrajski, a poprzedzająca semicki rdzeń cząstka pochodzenia egipskiego, nadaje mu znaczenie: „poczęty/zrodzony przez”. W świetle powyższej analizy przekład teoforycznego imienia egipskiego „Tut-moses” brzmiałby „zrodzony przez (boga) Tut”, natomiast w przypadku Mojżesza chodziłoby jedynie o formę skróconą – „zrodzony” - gdyż aluzja do bóstwa została pominięta.

Chociaż większość swojego dotychczasowego życia Mojżesz spędził wśród Egipcjan, to jednak będąc świadkiem ucisku, jakiego Hebrajczycy doznawali ze strony faraona stanął po stronie swych cierpiących braci (por. Wj 2,11). Mojżesz wchodząc w konflikt z Egipcjanami (por. Wj 2,12-13) został zmuszony do ucieczki z imperium faraona (por. Wj 2,15). Pomimo zdecydowanej postawy w obronie rodaków Mojżesz nie został zaakceptowany przez nich jako pełnoprawny członek narodu wybranego (por. Wj 2,14). Odrzucony przez faraona i swoich hebrajskich braci Mojżesz uciekł do ziemi Madian (por. Wj 2,15), gdzie znowu stanął po stronie pokrzywdzonych: tym razem kobiet, córek Reuela, z których jedna, Sefora, została jego żoną i matką Gerszoma (por. Wj 2,16-22). Był to czas w życiu Mojżesza, w którym zaczął on przyzwyczajać się do życia na wygnaniu.